شبی در غایت مستی گنه کردم به ایمائی                  که در کوی ِگنهکاران همه ساکن زتنهائی

سرای ِروشنی ها را که با ظلمت برانگیزی             زهر نوری که دریابی زنی دل را به دریائی

گنهکار آن کسی باشد که از میخانه بگریزد             نه من کزهر درش جویم سراغ ِ رَطل ِفردائی

نشستی در سرای ِغم نبینی رونق نوروز                هزاران غنچه برچینی در آغوش ِفریبائی

برو در کوی ِدلبازان بزن حلقه به درگاهی              به امیّدی که بگشاید  برویت حور بُرنائی

نهایت درد ِ لبهایت زیک بوسه شفا یابد                  کجا یابی توانبخشی که گیرد دست ِ بینائی

نوید ِبوی ِ سُنبل را صبا گه می دهد بر باد              که  شاید  بلبلی آید  زاشجار ِ  شکیبائی

گنه در باغ ِ گل آسان زبلبل ها اگر پرسی              نوید ِبوی ِجانان را زنند بر زخم  خارائی

برو هالو گنهکاری تو چون پروانه و بلبل              میان ِ باغ ِگلبن ها تو مغلوب ِ تمنائی

                                                                                        مارچ دو هزار و پنج