گمشده

هوا گرم و به دشت خار ِ مغیلان                             زمین تشنۀ  آن  گمشده  باران

سراسر تا افق در سوز ِ گرما                                بکرد  پروانه را در دام ِ صحرا

بشد یارش خس و خار ِ فراوان                               سراب و خسته گی هر دو نمایان

بدامان ِ یکی  تپّۀ   تبدار                                        یکی  دهکده ای خشکیده  بیمار

در آبادی ِ  خشکیده رویا                                       ندیدم  آدمی   خندان  زفردا

بدیدم دختری آشفته  موئی                                      هراسان می دوید سوئی بسوئی

بدنبال ِ یکی گمکرده  می گشت                               گهی در خانه و گه بر در و دشت

گهی پُرسان گهی ترسان زفردا                               گهی با ناله و  گریه  تمنا

زاشک ِ دیده اش رو  شد گِل آلود                            صراط ِ  زندگی پُر پیچ و مسدود

بر او گمکرده اش شد دُور ِ پرگار                           بدنبالش  برفت در خواب و بیدار

بپرسیدم که نالان از که هستی                                 چرا پروانه را از خانه رستی

چرا خنده زرویت رفته بر باد                                 چرا بغض  گلویت همچو فریاد

بگفت دانی که گم کردۀ من کیست                            دوای هق هق گریۀ من چیست

که من گم کرده ام شاخۀ سنبل                                 که چون گل گم بشد گم شده بلبل

چو رفت بلبل بشد خشکیده صحرا                            بساط ِ  سفرۀ  ماران  مهیا

چو مار آمد بیامد سوسماران                                   صبا آشفته  از سوز ِ بیایان

صبا رفت و  برفت  پروانۀ ناز                                زدرد ِ بی گلی  گریان به پرواز

که بی گل چَهچَه ِ بلبل غمین شد                               سزای ما همه درد ِ حزین  شد

که این هقهق من  گریۀ دوریست                            یکی درد ِ گل و درد ِ زبونیست

بگفتم  دختر شیرین ِ  تبدار                                   چه خوشبختی بوَد  امید  و دیدار

برون آید گلی از خاک ِ سنبل                                که از عطرش شود مستانه  بلبل

که چون بلبل بخواند بر خس و خار                        شود بر خار ِ جان  گلبن پدیدار

زمان آب ِ زلال ِ چشمه سار است                          که در صحرای ِ جان هر دم بکار است

چو گم کردی گل و گم شده بُستان                           شوَد  صحرای ِ تو روزی گلستان

صبوری چارۀ خشکی به صحراست                       به صحرای ِ دلت آلاله  پیداست

چو من رفتم از آن صحرای ِ دلتنگ                        بسوی ِ خانۀ  غمناک و بی رنگ

خریدم  گلبنی  از  ترس ِ  فردا                               که شاید باغ ِ من گردد چو صحرا

نشینم بر کنارش  شاعرانه                                    بخوانم قصه های  عاشقانه

بخوانم تا گل من شاد و خندان                                بماند تا  ابد  در این  گلستان

من هالو که با گل  در جوانی                                  شدم بلبل  به دشت ِ زندگانی

                                                                                  مارچ  دو هزار و یک