مرا در باغچۀ گلها بکارید چو باران بر سر ِ آلاله بارید
نسیمم چون کنی در باغ ِ گلها خبر دارت کنم از هر مُعما
که من چون یک پرستو دربهاران زنم بوسه به هر یک قطره باران
مرا آگه به گفتار ِ علفهاست گوهَردرذات ِما همچون صدفهاست
زعطر ِ سنبلان در کوی ِ هستی بهاران می دهم بر دانه مستی
نهال ِ آرزو در باغ ِ دیدار زمستان می روَد گردد سپیدار
اگر گردم به بلبل شوق ِ پرواز گلستان می شوَد هم رنگ ِ آواز
که من در این سفر با شبنم ِ گل نوشتم قصه ها از جور ِ سنبل
مرا این کاروان ِ خسته گی ها رسد بر مقصد ِ دلبسته گی ها
نشینم با گلان در زیر ِ باران سرای ِ آرزو در سبزه زاران
ببوسم آن همه گلبرگِ لایق گهی با نسترن گه با شقایق
هراس ِ من همه سرمای ِ فرداست ولی دانم بهارانم مهیاست
چنان گل می شوَم پژمرده فردا ولیکن دانه ام در میوه پیدا
که گلبرگم چو ریزد در زمستان زخاکش لاله روید در بهاران
به هالو این گلستان ِ خیالی همی بهتر از این دنیای خالی
فوریۀ دو هزار و پنج