٩۱

گل به خضاب می کشد ، جلوه ی مو بموی او

غنچه به ناز واکند ، شوکت تو بتوی او

عالم ِ ذرّه می کشد ، جام ِ جهان نمای او

راز ِ درون سرای دل هاله ی رو بروی او

گستره بحار او ، کون و مکان حجاب شد

قطره ی بینوای من ، رفته به جو بجوی او

سرو و صنوبر آورد ، سر به هوا هوای او

خنده ی کبک می زند ، جستن ِ کو بکوی او

طرّ ه ی مشکبار او ، در نفس صبا شود 

تا که مشام خوش کنم زآنهمه بو ببوی او

شادی ِ وصل می درد ، بلبل خوشنوای گل 

من به سکوت می خرم ، خصلت خونجوی او

زاهد ِ خرقه پوش را در عجب از نقاب ِ دون

مست خراب می کشد ، باز سبو سبوی او

خوش بنواز مطربا ، ساقی ِ خوش نوا بگو

در طلب ِ رضای او یافته سو بسوی او

فاش بهالو ار رسد بار ِ قدح بکام ِ دل

باز بفال می زنم ، اینهمه گو بگوی او