آشفته در جوانی پیری به ناتوانی گم در صراطِ فانی دانی که هیچ ندانی
شاهد بگفت که فردا حلّال هر معما تیره شبی چو یلدا مهتابِ آن نهانی
در منزل نگاران هر لحظه اش بهاران گلبرگِ زیر باران باور اگر بدانی
روی صنم بدیدن بوسه زاو چشیدن بر ماه او دمیدن خورشید آسمانی
ساقی بشد زکردار از سر شب گنهکار با مِی تلخ تبدار میکده دار فانی
راغب ترم سرابی در کوله بار خوابی آخر دهد جوابی ناخورده بهر نانی
از باغ گل نوائی بشنو زآشنائی می نالم از رهائی در کوی بی نشانی
هالوبزن تو جامت مِی از سبوی کامت نشنیده کَس تو نامت پروانه ای پنهانی
دسامبر دو هزار و هفت