در خلوت ِ هالو تو بیا ای مَه تابان
خشکیده دلم را تو بشو نم نم باران
در کوچۀ گلها همه جا جای ِ قناری
این بلبل ِ سرگشتۀ من محو ِ بیابان
گم گشته منم در قفس و خانۀ خالی
هیهات کجا پر بزنم واله و حیران
آشفته گمانم که ندانم ره مقصود
آخر چه کسی فاش کند مقصد کتمان
امروز ندانم که چرا بابت زنجیر
دادیم همه عمر و جوانی به چه ارزان
از گل تو مپرس آن ره ِ دیدارچو گوید
پَرپَر شدن اوّل به خزان بعد بهاران
درد است در این جامه و تن پوش مکافات
چون جامه دری سیرّت فردای تو درمان
خسته شدم از من که منم آیت ِ تقصیر
خود کردم و از کرده دو صد باره پشیمان
بی گل چه کند این دل ِ دیوانه به بُستان
گر گل نبوَد خانۀ بلبل همه ویران
گر باد ِ صبا صحبت ِ گلبن سحر آرد
در باغ ِ دلم چهچه بلبل همه آسان
چون گوش کنی در سحر آن روضۀ رضوان
آسوده بخوانی تو غزل با لبِ خندان
دانم که شبی پَر بزنم سوی ِ حلاوت
ای کاش که شیرین بشوَد قصۀ هجران
گویند به هالو که رهت راه ِ مجازیست
می گوید و می خواند از آن قصه فراوان
٢۵⁄٨⁄٢۰١١