پسرم عشق همان است دوای ِ بشری نه همه جنگ و جدالی که ندارد اثری
فتنه افتاده به سر منزل ِ آزادی ِ دل دل ِ دلگیر بگریَد قدح ِ پُر شرری
عاشقان را نظری از رُخ ِدلدار دواست آن چنان باد صبا زنده زروی ِ سَحری
ره گذر باش در این وادی ِ ویرانۀ غم وَجَبی خاک نیارزد به دوصد سیم و زری
معرفت در طلبِ مقصد و مقصود بجوی چشم ِ دل باز نما تا که بیابی بَصَری
درسِ ایمان را بخوان در هر گلستان با نسیم چون سحر در انتها با چلچله همسفری
دیده را بگشا وَ بنگر قامتِ رنگین کمان یک دو روزی بیش وکم درقامتش مکسّری
گر تو عنقائی بدِل امّا نداری کوهِ قاف در دلت پروانه شو در باغ ِ گل معطری
وعده از کوی ِبهاران چه دهد سَرو وچنار گل به گلزار ِمحبّت دَهد از آن خبری
طعم ِ شیرینی ندارد قدرت ِوصف وبیان شهدِ او را در بیابی در جمال ِ ساغری
عشق ودانش پیشه کن راه ِصواب است و نیاز چون تودانی آخرت ازبرگ ِیک گل کمتری
من که آموخته ام راز ِ شقایق زپدر به پسَر هدیه کنم هر چه که دارم ثمری
یاد ِهالو کن زمانی در سحر با عطر یاس چون ندیدی مثل او در کوی ِ گل سخنوری
تقدیم به پسرم ارژنگ
اکتبر ِ دوهزار وچهار