منم  خاری به صحرای ِ حقیقت                                حقیقت گه شوَد  تلخ از نصیحت

بگویم قصه ای از عشق ومستی                                صراط ِ زندگی  دنیای ِ هستی

به صحرا تو نبینی  روی ِ گلکار                               نبینی گلبنی  در سوگ ِ دلدار

نبینی  گلبنی در باد و طوفان                                    سراب ِ آرزو  بینی  فراوان

به صحرا مار و کژدم ها به دنبال                              نه یک پروانه ای مست و سبکبال

شبی باد بیامد  باد ِ جانسوز                                      سراسر بوی گل  پروانه در سوز

بدیدم شاپرک  با چشم ِ گریان                                   زدرد عاشقی گیج و پریشان

نشست از خستگی بر روی ِ خارم                             بگفت کز عاشقی من در فرارم

همه رنگ ِ گلان رنگ ِ مجازیست                            حسد بر خار ِ تو کز بی نیازیست

نه دلداری نه بیماری زخلقت                                   نه زیبائی  نه رنگت  رنگ ِ طلعت

نه یک سنبل و یا بلبل به دامت                               نه از شهد ِ گلی  دنیا  به  کامت

توئی که قطرۀ  آبی دوایت                                    پُر از خاری نه هم ماری جفایت

نگه کن بر من ِ نا خوانده آهنگ                             که صبح ازل واله و دلتنگ

پریدم از گلی بر گل  نثاری                                 زجور هر دو گل  گشتم فراری

مرا بوسۀ  گل راز ِ بقا بود                                  ندیدم بوسه ای کز دل روا بود

مرا در خانۀ گلها  نبینی                                     زجور گل  شدم صحرا نشینی

حسد بر تو به تو خار بیابان                                نداری تو نیازی بر گلستان

بگفتم  ای جفا دیده دل آشوب                               نکردم بوسه ای از روی ِ محبوب

ندیدم رنگ و آن رخسار ِ سنبل                            ندانم  گرمی ِ  لبهای  بلبل

تو گوئی  من نیازم  بی نیازیست                          ولی خواب خیالم  عشق وبازیست

همه چشم ِ دلم دنبال ِ  آغوش                              شنیدم بوسه ها  کردم فراموش

صبا با خار ِ من کاری ندارد                              سحر در باغ ِ من آتش بکارد

توکه رنگ و رُخت از روی ِگلهاست                   شب و روزِ دلت بر گل هویداست

چه دانی از نیاز و بی نیازی                             همه عمرت گذشت  با گل ببازی

مرا در بازی ِ گلها رها کن                               به آن خار دلم گلبن عطا کن

کمی رنگی بده بر ساق و برگم                          زبی رنگی به دل در حال ِ مرگم

بگفتا شاپرک عمرم حدر شد                             بدنبال ِ گلان از سر بدر شد

که بوسیدم سر و بالای ِ سنبل                            حسودی کردم از آوای  بلبل

ندیدم خنده ای از روی ِ دلدار                            به رنگ و عطرِ گل گشتم گرفتار

حسد بر تو  توای  خار بیابان                            نه رنگی و نه دینی و نه ایمان

همه عمرت گذشت در تندرستی                         زخار پیکرت  دشمن بکشتی

چو بینی گلبنی بینی تو رنگش                            ندانی از دل و آن قلب ِ سنگش

حسد بر  توای خار زمانه                                  که جانانت  خودی  باقی  بهانه

همه جان و جفایت  بی نیازیست                          همه عشق و نیایش ها مجازیست

منم عاشق ترین عاشق چو فرهاد                         زشیرین می کِشم من داد و فریاد

بگفتم تا چو من تنها  نبودی                                زیاد ِ یارِ  کَس  شیدا نبودی

شنیدم صوت بلبل در جوانی                               که آمد از سرای ِ جاوِدانی

میان صوت و الفاظ ِ بهاری                                شنیدم خندۀ  گل با قناری

تو می گوئی که عاشق در نیازست                          ندانی قلب تنها  در عذابست

زتنهائی  منم  چون ذات ِ خورشید                            دوای ِ درد ِ هالو باغ ِ امّید

                                                                                  فوریۀ  دو هزار