Pashang's Work "Haloo"

A collection of Pashang Salehi's art, poetry, etc.

قفس

Posted by:

|

On:

|

,

قفس

بساختم  یک قفس بی در و دیوار                             رها کردم میان ِ باغ ِ پندار

هزاران  بلبل  و گلهای  یاغی                                 بکردم در قفس آن باغ ِ خاکی 

بدادم  نور و ظلمت  بَهر ِ زندان                                شرار ِ عاشقی  سوز ِ بیابان

بکردم  آدمی  نالان زهجران                                    فرستادم من او را سوی ِ زندان

هراس از تیره گی  در دامن  ابر                              به هر غنچه  دهد پویائی صبر

همه   بازیچۀ  بَحر ِ ندامت                                      شهاب  خسته گی  در بام ِ ظلمت

بکردم شاپرک  در دام ِ  گلها                                  که هر دو در  قفس  وامانده   تنها

گهی  در درگه دریای ِ پُر شور                                گهی سوز کویر داغ  و پُر نور

بکردم آب ِ دریا  ابر و بارا ن                                   بباریدم  به  دشت غم گساران

بکردم  رنگ خون  رنگینۀ گل                                 بکردم  گلبنان  معشوق ِ بلبل

همه جاندارو بی جان گنگ ومحبوس                          به زندان ِ قفس دنبال مرئوس

همه  در ماتم  دنیای ِِ بودن                                      زدرد ِ عاشقی  شعری سرودن

ندانند این قفس  در دار ِ فانی                                    که زندانی بوَد  بر جان و جانی

همه زندانی ِ بی قفل و زنجیر                                    گهی صیّاد و گه چون صید ِ نخجیر

گنهکار آدمی  در قفس ِ دهر                                     هم آغوش خوشی با لشکرِ قهر

کِشد سایۀ غم  بر نور ِ خورشید                                  سُراید  مِصرعی  بی ساز و امیّد

نهایت  در سرای ِ  آدمیّت                                         هراس از مُردن و داد و اذیّت

اگر روزی  نباشد  آدمیزاد                                       قناری  در قفس  شاد است و آزاد

هوای ِ باغ ِ گل گردد  بهاری                                     نه یک خشکیده گل  بینی  نه خاری

پرستو با پرستو گل  به گلزار                                     همه از آدمی  گریان و بیزار

که این خشکیده گل صحرای ِ چرکین                            بدون ِ آدمی  گلزار ِ رنگین

گنهکارم که زندان بان ِ دهرم                                      زجور ِ آدمی رسوای ِ  شهرم

مرا باید یکی  دیگر قفس  ساخت                                 همه بلبل  به دام ِ گلبن انداخت

خنک باد ِ صبا در شوق گلزار                                    ببوسد صورت و رخسار ِ گلکار

هزاران قاصدک در بوم ِ آبی                                      به دیدار ِ غروب گردند شرابی

شفق در آسمان  رنگش  طلائی                                    پرستو ها به دامش  دلربائی

گنه  ناکرده  آن زاغ ِ  پریشان                                      شوَد مست و غزلخوان  در گلستان

که گه زندان شوَد آن آشیانه                                        اگر  راهی نباشد  راه ِ خانه

سرای  گل شود زندان ِ گلدوست                                 که خار عاشقان زیبا و خوش بوست

نهایت در قفس بی آب و رنگیست                               که سرچشمۀ  رود از کوه ِ سنگیست

من و پندار ِ من  معمار ِ زندان                                    گهی در باغ و گه  گم در  بیابان

من آن زندانی ِ زندان ِ خویشم                                     که در شطرنج جان هر دم به کیشم

مرا این باغ ِ پندارم سرائیست                                     سرای فکرت و شوق ِ خدائیست

گهی خالق شوَم گه خلق  بی  دین                                 گهی زندانی ِ دنیای ِ چرکین

مرا  در قفس ِ پروانه ها کن                                        مرا  با برگ ِ گل خانه  بنا کن

مرا بشکن از این زندان ِ ماتم                                      که تا بینم همه انوار ِ ذاتم

به هالو این قفس قفل است و زنجیر                             که روزی بشکند با دست ِ تقدیر

                                                                                           جون ِ دوهزار و یک