قطرۀ آب

از ازل من قطرۀ آبی بُدم                                     در ته دریا به گردابی بُدم

ظلمتِ روز و شبم در کار بود                              قلب ِ مسکینان سرائی تار بود

در میان قطره های آب سرد                                می کشیدم بار دنیا بار ِ درد

چون حبابی ظاهرم با رنگ ِ نور                         باطنم زیبا تر از رنگ ِ بلور

در میان ِ ماهیان ِ رنگ رنگ                             می زدم دیگر حُبابان را به چَنگ

می کشیدم دامن جُلبک نما                                  می خلیدم در درون ِ ریشه ها

زندگی دردآور و پاینده بود                                 از جوار ِ همگننان آکنده بود

از قضای اتفاق روزگار                                    تخت ما شد سوی ِ بالا رهسپار

بار ها دیدم فضای بیکران                                 ابر و باران و طلوع اختران

نم نم باران بروی من چکید                                شادی جانانه ای در دل طپید

بوی نمناک ِ هوا مستانه بود                               لرزش آن اختران پروانه بود

در کنارم قطره های بی شمار                            جملگی در عشق ِ جانان بیقرار

عاشق ِ ابر و مَه و مأوای ِ نور                           عاشق ِ گرمای گرما بخش ِ هور

عاشق روز و سحرگاه ِ صفا                              عاشق ِ دردانۀ  مهر و وفا

با خودم گفتم که در حال ِ کنون                           زندگی بی دلبری  باشد زبون

زندگی بی دلبر و دلدار چیست                           بی دلان را قدرت ادراک نیست

من که دیدم صورت ِ والای ِ نور                        گر نباشم با صنم بهتر به گور

از قضا این قطره ها تبخیر شد                            شور و شوق ِ دیگری تقدیر شد

پَر کشیدم با همه همباوران                                 تا ببینم نور ِ دشت ِ بیکران

تا ببینم صورت ِ والای ِ نور                               تا ببوسم آن سر انگشتان هور

پَر کِشیدم در میان ِ بلبلان                                   خنده کردم بر فراز ِ سنبلان

رنگ و رویم  رنگ ِ آن پروانِگان                        بوسه گشتم بر لب ِ فرزانِگان                                                 

چون پرستو پَر زدم در آسمان                            حل شدم در بادۀ رنگین کمان

حل شدم در شبنم زیبای ناز                                تا نگردم غرقه در بحر نیاز

رنگ ِ تاریکی ِ دل از یاد رفت                             آنهمه درد و جفا بر باد رفت

رنگِ من  رنگ ِ طلوع اختران                            مستی ام شد مستی خود باوران

جان ِ من شد پاک چون لطف ِ صبا                        در تنم پُر شد همه راز بقا

واجب آمد دیدن ِ سیمای دوست                            هر چه باشد روشنی از ذات ِ اوست

از فراز آسمان دیدم زمین                                   ظلمت و ناباوری ها در کمین

آن همه تنهائی و درد و بلا                                  آب ِ سرد و چشمه های مبتلا

چون رسیدم بر در ابری بلند                                عاشقان دیدم همه در پای ِ بند

از همه پرسان شدم احوال چیست                          تا بدینجا آمدن  از بهر کیست

جملگی دیوانه ای نالان بُدند                                 در صراط ِ عاشقی ویلان بُدند

هر کدامین واله و شیدای ِ نور                              جملگی در بحر ِ حیرت مانده کور

عاشقی دَردیست  دردِ بی دوا                               صبر و مِحنت می رَوَد تا انتها

عاشقی آوای هِجرانست وبس                               دائمأ در شوق ِ جانانست و بس

چون بدیدم خود بمانند ِ همه                                 سر بزیر و ناتوان همچون رمه

با خودم گفتم که من عاشقترم                               از همه  عاشق نمایان  برترم

بایدم یک ذرّه از جانان  شوَم                              از جمیع عاشقان پنهان شوَم

تا رسم بر درگه و درگاه ِ نور                             تا بگردَم گِرد شیرینی چو مور

هر چه کردم تا رسم بر کوی ِ یار                        آن رقیبان می زدندم  بر کنار

هر دو پایم بسته در دست ِ قضا                            ساغرم پُر گشته از درد و بلا

ناگهان بادی خروشان شد پدید                             قلب ِ نالان ِ همه در خون طپید

در سرای آن بلند بالای ِ نور                               ناگهان سردی نشست بر جای هور

رنگ ِ تاریکی رها شد بر زمین                          ترس و وحشت  شد نمائی بر جبین

سردی شب بر دلم آشوب داشت                           وحشت ِ هجران ِ آن محبوب داشت

با همه گرمی  دَمی سنگین شدم                            من دوباره قطره ای چرکین شدم

گریه کردم با همه ناباوری                                من  شدم  دیوانه از حاشا گری

موج دریا با سکون بیگانه ام                              در بدر از خانه و کاشانه ام

خانه باید از صفا رنگین شوَد                             با نوای ِ همدلی آذین شوَد

باد و طوفان خدشه زد بر پیکرم                         نازنین ِ دل نکرد شانه سرم

من که بی نور و نوا وامانده ام                           بی دل و بی همزبان درمانده ام

من که معشوقم بدیدم از فراز                             طی نکردم یک دو روزی در نیاز

تا بسوزم در بر ِ جانان ِ خود                              همچو یک پروانه ای در جان خود

من که خواهان ِ بُتی زیبا شدم                              تا سرای ِ دلبر ِ رعنا شدم

آرزویم تا در آن مأوای ِ او                                 خرمن  جانم  بسوزد  مو بمو

عشق من از وصل جانان دور شد                        لاجرم  درماندگی  منظور شد

ساغر دل پُر شد از آن اشک ناب                         آسمانم تیره شد دل در حجاب

من دوباره  راهی ِ  تنهائیم                                راهی  تاریکی  و  رسوائیم

راهی آن جایگاه پست وسرد                              تا بمانم  تا نهایت  پُر زدرد

از هوا بر آب خوردم همچو سنگ                       آبی آب و زمین  شد تیره رنگ

در ته ِ دریا ندیدم  زلف ِ یار                                روح ماتم  دیدم  و اشباح ِ  تار

تا که من افتاده ام در دام ِ دل                              ماتم  عالم  بوَد  آلام ِ  دل

من که دیدم صورت ِ زیبای یار                            پَر کِشم روزی از این  نکبت دیار

من بمانم  تا که بینم روی او                                 بوسَم آن پایش  پَرستم  کوی او

چونکه هالو داند این نکبت دیار                           پَر زند  با  شاپرکها  بی قرار

دور ِ پرگار است بر این روزگار                       قطره ای باران شوَد روزی بخار

                                                                    مارچ نودو نه