قطاری می رَوَد با بارِ ابهام گهی در باغ ِ گل گه دشت ِاوهام
قطاری بر تر از کُل ِ قطاران به سَر چون اژدها دُم همچو ماران
رَوَد در بستر ِ کوه و در و دشت صراط ِ زندگی در رفت و برگشت
قطاری تیره تر از نور ِ یلدا رواق ِ منظرش امروز و فردا
هزاران راحل ِ گم کرده ایام در آن مبهوت و هر دَم فکر ِ فرجام
بدنبال ِ هم و هر دَم بدنبال سراب ِ عافیت در خواب ِ اقبال
من ِ زائیده از مادر به ناچار شدم انگاره ای در مار ِ بیمار
شدم در آن به مانند ِ مسافر سراسر محو ِ اشیاء و مناظر
میان ِ همگِننان گم کرده ِ منزل بدنبال ِ صنم بی یار و بی دل
شدم گم گشته ای در گوی ِ ظلمت ندیدم مَنظری جای ِ اقامت
بسان ِ بَرگه ای در جوی ِ امیّد که می بیند به رویا بحر جاوید
نشسته در جوار ِ هم به زنجیر زنجوای ِ زمان در گوی ِ تقدیر
نمی دانم که مقصد را چه نام است سرای ِ آخرت بر من کدام است
نشستم با رقیبان محو فردا که فردایم همه آذین به رویا
قطار ِ آخرت در گوی ِ ظلمت نهادش خسته گی آلام و غربت
گهی بی راه و گه همراه ِ دلدار گهی با غمزه ای امیّد ِ دیدار
رواق ِ دیده ام گه دشت ِ خالی سرای ِ دلخوشی مَحو و خیالی
گهی باغ و گلستان رود و آهنگ گل و گلخانه در روز و شباهنگ
ولی دانم که روزی بر من آید که عطر ِ سنبلان بر من بساید
شوَم نور و بتابم بر گلستان زرویم لاله روید در بهاران
شوَم رنگین کمان با نور ِ خورشید به دشت ِ غم ببارم نور ِ امیّد
که من خسته ز راه ِ ناتوانی همه هم صُحبتان در بد گمانی
قطار ِ من گذشت از کوی ِ مستی جوانی عاشقی یکتا پرستی
شنیدم راحلی گفتش که فردا به مقصد می رسی در کوی ِ گلها
من ِ پروانه تشنه در گلستان زنم ساغر به ساغر زیر ِ باران
ندا آمد که مقصد بر تو اینجاست سرای ِ عاشقی از شیشه پیداست
بپا شو رخت ِ غربت از تن افکن زکوی ِ عاشقان آلاله بر کن
من ِ هالو چه گویم بهر دیدار نمای ِ مَقصدم انوار ِ دلدار
مارچ ِ دو هزار و پنج