بدیدم  کلاغی  پریشان  ز هور                                    پرید از  کنام  و گذرگاه   نور

برفت سوی ِ مغرب شتابان پگاه                                   فرار ازهمه نورو خورشید و ماه

که بر او سیاهی برازندگیست                                      که  یلدا بر او قبلۀ  زندگیست

که چون شب سیاهی همه جا بدن                                  نفیرت کند پُر دُژم  یاسمن

سراسر گنهکار  و آزرده کار                                      که می خواندَش  یک نفس قار قار

نه گل بود یارش دیار ِ  صبا                                       همه فکر و کارش  چو باد ِ هوا

که چون در سیاهی  به ظلمت نشی                               نبیند  رُخت کس  که چون ناخوشی

نشست شب به باغی سرش کرد به با ل                          زاندوه و سردی و از قیل و قال

بکرد فکر مُردار و گندیده آب                                     زطعم ِ بدش شد برآشفته  خواب

نه طعمی نه رنگی  نه گل  یا چمن                               ندیدش به رویا  گل  یاسمن

سحر چون بیامد شفق پُر  طلا                                     بداد بر دمن آن نوید صبا

صبا  چون بیامد  گلان پُر شکوه                                  از آن عطر ِ گل شاپرک در ستوه

هزارن پرستو زبام ِ سپهر                                          زدند بوسه بر شوکت و نورِ مهر

کلاغ سیه چون که دید عاشقان                                     پرید از دمن چون زترک ِ کمان

برفت سوی مغرب بدنبال ِ شب                                     که مشرق سحر نور و دریای ِ تب

سحر در بهاران  سراسر  نوید                                     اگر رنگ ِ دل پُر زمایه سپید

سیاهی بدل  تیره سازد  روان                                      شَوی  پیر و مفلوک   اگرچه  جوان

چو پَر زد کلاغ از گذرگاه فام                                     به ظهر چون که  شد  شد همه تشنه کام

بدید از هوا چشمه ای زیر ِ سنگ                                که از نور و گل  چشمه پُر آب و رنگ

تَلأ لؤ  زنور و تشعشع  زگل                                      بکرد آب چشمه چو رودی زمُل

همه بلبلان  مست از آن آب ِ نور                                 بخواندند غزلها  به ماهور و شور

که پروانه در گل چو رنگین کمان                                بزد  خیمه  بر آشیان ِ گران 

همه رنگ و نور و همه شهد ِ خام                                همه عطر سُنبل  به نرگس به جام

نگه  کرد بر آن گل فشان جوی ِ آب                              که عطر نسیمش  به ظاهر گلاب

نشست آن کلاغ در بر ِ چشمه  سار                              زالوان و بو  شد  دمن آزگار

همه رنگ به رنگ آب چشمه زنور                             بکرد زاغ  بینا  بمانند ِ کور

بخورد قطره آبی  از آن رود  ناب                                دوای سیاهی  سبوی ِ شراب 

بخورد و بشست  آن پَر و خسته بال                             زُدود آن غم  تیره گی  از جمال 

نگه کرد بر آن گلبن و دشت ناز                                  که پروانه با گل سراسر  تراز 

بگفتا چرا  گل همه رنگ و بوست                               همه صوت ِ بلبل  زرفتار اوست

لطافت  جمالش  سراسر کمال                                     که شهدش  به پروانه باشد  زلال

مرا  صوت ِ خوش  درج ِ منقار نیست                          صدا از  گلویم بجز  قار نیست

چه  کردم که ظلمت  بشد رای ِ من                              شب و تیره گی هر دو مأوای ِ من

بهارم  گذشت در غباری  سیاه                                    سیاهی بشد بر سرم  چون کلاه

گریزان  بُدم  از همه نور و رنگ                               که لشکر  سیاهی   سحر کوس ِ جنگ

هراسان  ز رنگ و پریشان زنور                               عجب کرد زاعجاز و اسرار ِ هور

بخوردش دوباره کمی  آب ِ ناب                                  بیادش بیامد  زمان ِ شباب

جوانی  شکفت چون گلی  در سحر                              به پیری  شَوی  قاصدک در بدر

نگه کرد  بر آن گلبن و گل نثار                                  که جادوی آن  در گلستان  بکار

بپرسیدش از گل که رنگت زکیست                              دوای خوش ِ بلبلان  در تو چیست

چه داری  زرنگ و چه داری نفس                             که بلبل زجورت  پَرَد  از قفس

جوابش بیامد که من عاشقم                                       به دیدار ِ دلدار ِ خود  راغبم

که چون من شکفتم  زروز ِ نخست                             نوید ِ رُخش  بر من آمد درست

که من ذاتم آن شور و دلداده  گیست                           که یلدا به من سوگ و افسرده گیست

مرا خوش بوَد  دیدن ِ روی ِ یار                                گهی  پشت ابر و  گهی  آشکار

به من روی ِ هورم  به از روی ِ حور                         زنورش  دهم  بلبلان را سرور

که نور است همه دلبر و  جان ِ من                            همه عطر فردا  و  الوان ِ من

همه روی ِ من آیت ِ روی ِ اوست                              همه بوی ِ من عطر ِ گیسوی ِ اوست

که عاشق زمعشوقه  گیرد کمال                                 که بی  روی ِ معشوقه بودن  محال

جهید آن کلاغ از بر ِ  گل نثار                                   نشست  بر سر ِ آن خنک چشمه سار

بپرسیدش از آب و رنگ ِ زلال                                 همان قصه  و بی نتیجه  سؤال

که گر عاشقی  دلبرت در کجاست                             کدامین دلی  بر دلت  چون دواست

بگفت چشمه من مستم از جام ِ نور                              همه در تنم  رنگ و امواج ِ هور

که چون شب  شوَد درد ِ من تیره گیست                     سحر  با شفق  مَرهَم ِ  زندگیست

که در سایه سردی کنَد تیره  بَرگ                            پس ِ سردی آید زمستان ِ مرگ

که گر نور ِ او  پَر زند  از دلم                                شوَم  منجمد تا ابد  باطنم

مرا این  زلالی  زلبهای ِ اوست                              نویدش سحر در افق  روبروست

دهد مهر و عشقش  سوا  از بها                               صفایش  دوا آن  وفایش  بقا

برو  پیش ِ بلبل  بپرس  آن سؤال                            که عاشق تر از  او نبینی  محال

که بلبل  بخواند سحر تا به شام                               قرائت  کند  نام ِ معشوقه  تام

برفت  پیش ِ بلبل همه با دعا                                 که شاید شود  راز ِ دل برملا

بپرسیدش  ای مرغک  خوش نوا                           ز بهر ِ که خوانی  بر ِ  ادعا

من آنم سیاهی همه رنگ ِ من                                 شب و تیره گی  در دل آهنگ ِ من

پریشان زنورم   هراسان زهور                             روَم هر سحر در  پی شب  چو کور

چه کردی  که پَر بر تو شد چون طلا                     نوایت به باغ ِ گلان پُر  بها

بمن مزۀ  آب و رنگ تیره گیست                          خوراکم  که مُردار و  گندیده گیست

روَم سوی ِ مغرب سحرگاه ِ فام                            امیدم  سیاهی که افتد به دام                  

بگفت  شاه ِ گلها به آن تیره زاغ                           سیاهی  نشاید به هر باغ و راغ

که گر درس معشوقه خواهی درست                      بزن بر دلت  روشنائی  نخست

که گر بال و پَر تیره باشد ز رنگ                         بِشوی از دلت ظلمت ِ پُر شرنگ

دل تیره باشد زمعشوقه  دور                               که ظلمت کند  چشم  ِ دل سرد و کور

برو سوی مشرق شتابان پگاه                               که تا تو بیابی  سرانجام  راه

نگه کن بر آن آیت ِ زندگی                                  زنورش  بِکن  ظلمت و تیره گی

پرید آن کلاغ از برِ چشمه سار                            از آن بلبل و شاپرکها  فرار

بشد گم در آن گوی آبی  سپهر                             ندیدش کسی  رخ بجز  روی مهر

ندانم چه شد آخر آن کتاب                                   که شاید سؤالش  ندارد  جواب

چه خوش باشد هالو چنان چشمه سار                     همیشه  سحر  گلبنش  در کنار

                                                                        اکتبر دو هزار و هشت