مرا در کوی ِ رندان رستگاریست سِخاوت در زمِستان بُردباریست
هزارن سبزه و گل در چمن زار طبیعت در بهاران آشکاریست
سِتمکار آن دلش در سینه خاموش جَهنم را به ماران سازگاریست
سرانجام آن گل ِ خوشبوی ِ پائیز زمستان چون که شد درحال ِزاریست
مرا این چشمۀ جان شورو تلخیست که نِعمت در بیابان چشمه ساریست
نباشد بلبلی در دشتِ غمگین زغن را در گلستان رستگاریست
سرابِ مِی به زاهد آتش افروز ولی مِی را به مَستان برقراریست
به بند ِیار اگر افتی به تقدیر در آن تقدیرِ زندان پایداریست
به هالو این قفس تنگ است و تاریک سحر پروانه از بُستان فراریست
جون ِ دوهزار و سه