چو شنید باغ ِ گلها همه صحبت ِصبائی                     بدرید  پیرُهَن را  به  نشان ِ دلربائی

به سحر صبا گر آید به جوار ِ کوهساری                  زطراوت ِ نسیمش زغنش شوَد همائی

نفسی دگر کشیدن زنوید ِ بوی ِجانان                        بدهد به غنچۀ گل سخنی زدلگشائی

چه خوش آن شفق که تابد به شفای ِتیره روزان           بزَند به ظلمت ِ جان شرر ِخوش ِوفائی

سفری دگر بباید به  دیار ِ گل  پرستان                      سُخن ِ  گلان شنیدن زجمال ِ  کبریائی

گذرم اگر که شاید برسَد بکوی ِ مستان                      زنفیر ِ مِی  پرستان زصدا شوَم نوائی

من و آینه رفیقم که شکست در جوانی                       بدهیم گلبنان را خبر ِ خوش ِ رهائی

چو رها شدی زمنزل تو بسان ِ قاصدکها                  به روانی ِبهاران زصبا بَری بهائی

زصبا اگر که پُرسی تو هوای ِکوی ِهالو                  بوَزَد  کلالۀ  گل  به  نشان ِ آشنائی                         

                                                                             آگوست ِ دو هزار و پنج