بگفت حافظ به من درخواب که باغ ِ گل تماشائی              ولی آن مُطرب و ساقی بدانند راز ِ برنائی

بگفتم آن  شباب ِ جان بشد  گم  در سبوی ِ می                 که اکنون در خزان ِ دِل همه حرفم شکیبائی

مرا هر دَم  کلامی خوش شنیدم از گل و گلزار                میان ِ باغ ِ  پندارم  من  و بلبل هم آوائی

شنیدم مُطرب و ساقی همه رفتند از این وادی                 که غم آمد به مهمانی ببُرد شادی به یغمائی

سیه پوشان ِ دلمرده غمین کردند گلستان را                   که پروانه بشد همدم به هرخشکی و خارائی

اگر چه من هراسانم از این تیره شب ِ ظلمت                 ولی دانم شفق بر ما همه هوراست و زیبائی

به شب چون بنگری اخترهزاران آن شمارشها              ولی گر یک شهاب آید زند سُرمه به مینائی

زمستان چون ندیدی گل نگو بر شاپرک تقصیر             که سرما از برای ِ گل نویدش درد و تنهائی

بیا حافظ  تو در خوابم  مُهیّا  آن  سبوی ِ دل                  که با هالو شبی بودن سحر مستی و شیدائی

                                                      ژانویه دوهزار و نه