طبیعت را هزاران حَلقه زنجیر به هم پیوسته و در هَم به تقدیر
رهِ هر رهروئی در کوچۀ یار هزاران خنده و بوسه به دیدار
که بوسه از لبِ یاران حیاتیست گلستان را اذان صوتِ قناریست
سحابِ تیره بارَد برف و باران شوَد آب روان در چشمه ساران
بهاران را زباران برقراریست وگر نه جام نرگس زرد و خالیست
پرستو را نمازش شوق ِ فرداست سحرگاهان بَرایش پُر تمناست
که خارستان زگل گردد گلستان وگر نه خار وخس ذاتش بیابان
اگر روزی نروید گل به بُستان پرستو پَر زند سوته چناران
هزاران حلقه در دستار ِ فرداست به ما فردا سراسر پُر معماست
چناران را بقا آن آبِ جاریست نهادِ زندگی ابرِ بهاریست
سحرگاهان سپیده شوق ِ خورشید دَهد بر باغ ِ گل انوّارِ امّید
همان باغی که ذاتش خار و خس بود از آن آب و قناری پُر هوَس بود
قناری را نوا از عطر ِ گلهاست گلان بر شاپرک چون خواب و رویاست
رَه پروانه گان در باغ ِ هستیست شراب از شهد گل دنیای ِ مَستیست
شرابِ عاشقی ِ در خانۀ یار کُنَد مَست آن همه دلهای ِ بیمار
که بیماری دوایش قرص و داروست دوای ِ عاشقان اشعارِ هالوست
بیاید یار ِ من در خواب و رویا میان ِ بسترم با عطر ِ گلها
همان گلها که در باغ و گلستان که بوسیدند همه لبهای ِ باران
که باران آمد از ابر ِ سیه روز سَحابِ تیره گه خُدعه به نوروز
سحرگاهان بهاران پُر پرستو نوید زندگی آیَد زهر سو
همه بسته بهم با قفل و زنجیر سرابِ عافیت امواج ِ تقدیر
گل و پروانه سر خوش در گلستان سزاوار ِ شرابِ ابر و باران
پرستو در سحر دنبال ِ جانان بسان ِ عاشقان مجذوبِ یاران
گهی در فکر آن شوق ِ سپیده گهی در ابر و باران پَر کشیده
همان ابری که بارانش به پائیز بکرد عطر ِ گلستان ها دل انگیز
پرستو با گل و ابر ِ بهاری برقصد در فضای ِ بی قراری
نهایت در گلستان عطر ِ سنبل بَرَد هوش از دل و آئین ِ بلبل
که بلبل در سحرگاه ِ گلستان بداند راز ِ گل دردِ بیابان
اگر دردی رسَد بر دامن ِ گل سحر گریان شوَد دنیای ِ بلبل
همه حلقه به حلقه دور ِ پَرگار بدنبال ِ صنم در کوی ِ دلدار
من آنم چون پرستو در سحرگاه زدم ساغر به ساغر گاه و بی گاه
اگر روزی رَوَم در باغ ِ گلها ره ِ پروانه پویم بی سر و پا
ببوسم گلبن ِ باغ ِ حقایق به پروانه شوَم دَشت ِ شقایق
گل و بلبل همه اجزای ِ جانان نمای ِ روی او در قلب ِ یاران
سحرگاهان سپیده در در و دشت بِشد انوار ِ او در رفت و برگشت
همه آغشته در رنگِ خدائی شب ِ تیره شوَد روز ِ طلائی
طبیعت را نوا صوتِ قناریست کُنام ِ عاشقان و برقراریست
همه پیچیده در تار محبّت که غنچه وا کُنَد سِرّ ِ لطافت
مرا باور به پرواز ِ پرستوست بمن گلبن بسان ِ سِحر و جادوست
زمین و آسمان باد و سپیده گل و بلبل به بُستان آفریده
صراط ِ عاشقی در کوی ِ یاران به پروانه دهَد فصل بهاران
برو هالو تو در دل آتش افروز نوید عاشقی از گل بیاموز
ژانویۀ دو هزار و چهار