بگفتندم زمانی خلقتی شد خداوندی بیامد دولتی شد
سیه ظلمت بشد روز تولّا ز خاک و گِل بشد آدم هویدا
ملائک یک بیک از بابِ تلبیس بدیدارش رضا الّا که ابلیس
گنهکار آدم از روی صداقت بزد دندان به فردای ندامت
بخورد سیبی از آن دستانِِِ حوّا بشد آواره از آن باغ گلها
بشد آواره ای در گوی گردان گهی برپشتِ زین گه زین بدندان
پسرهایش یکی هابیل و قابیل نبود بر او یکی دختر بفامیل
که قابیلش بکشت آن یک برادر زنا کرد با یکی دردانه مادر
هزاران آدمی از پشت آدم شدند بازیچه ای در گویِ ماتم
زدند زشتی بدستار پلیدی سیاهی بر نشت جایِ سپیدی
بشد طوفان و باران رنگِ سیلاب زمین شد مسکنی از آبِ گنداب
به نوح آمد ندا کشتی تو بر ساز بهر جفتی تو در آن لانه بنواز
هزاران مرغ و ددّ در باد و طوفان شدند انگیزه ای در بحرِ عصیان
هزاران روز و شب کِشتی به دریا تلاطم هر سحر در سوگ فردا
خبر آمد که قمری برگِ سبزی به منقارش بُود از کوه و مرزی
گنه ناکردگان در گِشتی دهر رسیدن بر سرای ساحل صبر
چنان چون درگذشت چندین دوصد سال سرشت آدمی گندید و پامال
زدند زشتی به رخسارِ قیامت نکردند لحظه ای فکر ندامت
خداوند از درِ کوی مروّت فرستاد آدمی صد ها نبوّت
یکی گم کرده در صحرا به راهی یکی در آب دریا کرد به ماهی
همه وعده بهشت و حوضِ کوثر هزاران حوری عریان و دلبر
و یا با مار و کژدم تنگِ دوزخ شوی همپایه در دنیای برزخ
ولی خلقت به من علم است و دانش نباشد قصه ای بهر نیایش
به من خلقت همه کلِ سماوات که مخلوقش خود و در خود کمالات
مرا آئین علم است درسِ پندار خدا را می کنم هر لحظه دیدار
به من خلقت همان بادِ بهاریست همان عطر گلیست کز گُل فراریست
شفق در آسمان داروی ظلمت نوای بلبلان اصل بلاغت
به من پروانه ها پیغمبرانند سلامی از صبا بر گُل رسانند
زمین بر من بُوَد مام طبیعت در آن شیرین همه اسرار خلقت
مرا آه مسیحا عطر گلهاست زمینِ مرده را انفاسِ فرداست
موذن بلبلان خوانند ز قرآن به دنبا ل صنم در باغِ ایمان
اذان صبح من رقص پرستوست سپیده در سحر انوارِ مینوست
گنهکار آدمی در باغ ظلمت سزاوارش همه گلای نخوت
مرا مذهب صراطِ شاپرکهاست همه دینم صبای قاصدکهاست
به من باران همه اعجازِ هستیست نفیر بلبلان از شورِ مستیست
که دانه می شود گلبن به بستان بداند خا لقش نور است و باران
مرا باور به فردای کما لات که پاسخ می شود کُل سؤا لات
به ها لو درسِ ایمان عشق و مستیست میا ن بلبلان گلبن پرستیست
نوامبر دو هزار و پنج