ما که در این گوی ِ خلقت ، خلقت ِ بی داوریم
در خزان باد ِ وزان را بر رزان بی نظریم
عاشقانه چون پرستو در سحرگاهان ِ عشق
پر زنیم در کوی ِ مستی ، راحل ِ دربدریم
دین و ایمان را بکردیم ما فدای باغ ِ گل
در میان ِ گلنثاران ، همچو بلبل کافریم
بی گناهان را چه گوئی از گنهکاری ِ دل
درس ِ عاشق پیشه گی را ما نخوانده باوریم
در سرای ِ بی نشانی اشک دیده بی بها
آن که داند ، او بداند ، ما همه بی خبریم
رنگ و روی ِ ما سیاه و دیده ها پر آب ِ چشم
شاهد گلبن بخواند نغمه ای مختصریم
راغبم هم صحبتم ، صحبت کند از رنگ ِ نور
در شب ِ یلدای ِ دل در انتظار ِ سحریم
باشد آ ن روزی که بینم رنگ و رخسار ِ صبا
پر زنم با چلچله با آن که بی بال و پریم
عاشقان را مرهمی از آن لب ِ شیرین بس است
گر تو فرهادی بیا چون ما زمجنون برتریم
در سفر ما را که مقصد باشد آن نور و کمال
با همه پروانه ها همواره یار ِ سفریم
آرزومندم چو هالو دربدر با بلبلان
گم شوم ، چون خوش بدانم نفخۀ بی اثریم
١⁄١۰⁄٢۰١١