خیال
به فکر خلقت ِ جان و جوانی بخوابم تا بیابم زندگانی
مرا این زندگی خواب و خیالست به بلبل وعدۀ گلبن محالست
بخواب ای بلبل ِ دیوانۀ من بخواب ای آتشین پروانۀ من
که رنگ و بوی ِ گل برمن شرنگست همی با بلبل و پروانه جنگست
بخوابم تا بسازم شادمانی به دل دلبر دهم با مهربانی
بخوابم تا بسازم یک جهانی جهانی در سرای جاودانی
بخوابم تا ببینم صورت ِ یار که مَرهم می نهد بر قلب ِ بیمار
که بوی عارضش عطر ِ گل ِ ناز که جان را می برَد در اوج ِ پرواز
بخوابم چون ببینم نازنینم زگلزار ِ لبش آلاله چینم
بخوابم تا بسازم یک گلستان پُر از پروانه ها نرگس پرستان
نه خاری در بُن ِ گلبن بکارم نه دردی در دل ِ دلبر گذارم
بسازم باغ ِ دل باغ ِ بهاران بهشتی از صَفای ابر و باران
بسازم کهکشانها شکل ِ دلدار که بینم چهره اش در خواب و بیدار
بسازم زهره و ناهید و ماهی که بر دلدادگان گردند پناهی
سزای خار ِ گل در دست ِ گلکار نهَم تا بر کنَد جور ِ جفاکار
بسازم گلبنی عطرش دل انگیز که دلبر بشکند دنیای ِ پرهیز
زنم بر جام ِ گل انوار ِ مهتاب که شب تابان شوَد چون دُرّ شبتاب
بگِریَم با غم ِ دلدار ِ غمگین ببوسم پیکر زیبای سیمین
بها نابرده از گنج ِ جوانی پشیمانی بَرَد در زندگانی
زُدایم هر غم ِ هجران زجانی دهم دلداده وصل ِ آسمانی
دهم پروانه ها را شهد ِ سنبل نوای ِ عاشقی با صوت ِ بلبل
زجانان خود بگیرم شوق ِ بودن شبی با خواب ِ او شعرش سرودن
بخوابانم همه جانان ِ جانم به خوابش پَر زنم در او بمانم
خیالش در خیالم آتشین است شراب ِ کهنه و دُرّ و نگین است
بدانم تا ابد در خوابم آید زهر کوی و دری در بابم آید
بسازم قبله ای از سنبل و یاس نهم سجاده ای با رنگ الماس
بسازم خنجری با زهر ِ چرکین زنم بر سینۀ هر درد ِ ننگین
که بی دلبر جهانم سرد و تاریک همه دروازه ها درگاه ِ باریک
بکارم گندمی هر خوشه خروار نبینم زرد روئی رنج و بیمار
زنم بس خنده ها بر سوگواران که با خنده طراوت شد نثاران
شفای چشم ِ گریان خنده باشد زخنده عمر دل پاینده باشد
کُنم خنده رها با باد و باران زخنده پُر کنم دلهای یاران
مرا با روز و بیداری چه کاریست چه سودی در سرای ِ بردباریست
بدانم چون سحر گردد عیانم سروش ِ غم بیاویزد به جانم
تو ای هالو همان بهتر که خوابی که بیداری بوَد یک منجلابی
نوامبر نودو نه