خواب

یکی مَردکی خسته از درد و سوز                           به شب گریه دار و زغصه بروز

همه روز و شب در پی لقمه  نان                            شتابان و گریان  زبار ِ  گران

چو شب شد دوباره غمش تازه شد                           زفردای چرکین  جگر پاره شد

چو فردا شوَد روز من روز ِ نو                             همه رنج و اندوه و نوروز ِ نو

به بستر که شد چشم دل هم گذاشت                         به سوز ِ دلش خواب مَرهم  گذاشت

چو خوابش گرفت خواب ِ بُستان بدید                       همه  سنبل  و  سنبلستان  بدید

هوا گرم  و مطبوع و دلخوش زابر                         همه بلبلان در برِ گل به صبر

میان ِ  پرستو  و  پروانه گان                                 بشد قطره آبی  به جوئی روان

چو شد صبح دل بار دیگر پدید                               همی روی غم بر سرایش دمید

همی گریه کرد همسر و پور ِ او                              به زاری زدند چنگ بر گور ِ او

هوای ِ کثیف و همه آب ِ گِل                                   که درد ِ زمانه  نمودش خجل

گذشت روز او همچنان روز ِ پیش                          هراسان و مدهوش از عمر خویش

کجا بوده ام  تا کجا می روَم                                   بدنبال ِ پژواک ِ خود می دوَم

چو شب شد همی خسته از زاد ِ راه                         از آن گرد غم مونس آن کلاه

بخوابید و در خواب دیدش سپهر                             همه  باغ ِ گل  پُر زآئین ِ  مِهر

به دشت و کمر خرمن ِ نسترن                                که پروانگان  نشئه از  یاسمن 

چو دید آن همه شاپرکهای داغ                                به روی ِ سپهر رنگ شادی به باغ

پرستو به رقص و بهاران به فصل                          زنجوای ِ بلبل اشارت به وصل

بشد یک غباری به رخسار ِ گل                             که باران بشستش به رگبار مُل

به نرمی  نشست زیر ِ انوار ِ هور                         که تا بُگسلد بند و افسار ِ زور

زکردار ِ نیکو گنه را به کِی                                 همه درد ِ عالم  زنجوای ِ نی                  

به ناگه زخواب ِ گلان برجهید                               شرار ِ زمان بر سپهرش دمید

بنالید و گفتا که بلبل چه شد                                  صفای ِ دلارام ِ سنبل چه شد

زگرداب ِ عشق و زکردار ِ دوست                         همه اشک ِ دیده دوای نکوست

زدرد ِ فراق و تن ِ خسته جان                                زکار و زبار و گذشت ِ زمان

که گر زندگی این بوَد  خواب چیست                       کجا من روَم تا که بیدار نیست

کجا من روَم تا شوَم یار ِ باد                                 کنم  نرگس و نسترن هر دو شاد

کجا من روَم تا شوَم  شاپرک                                به بَستر گل  و نرمی  قاصدک

همه خستگی در تن و پیکرم                                 بخوابم که بینم سر و همسرم

بخوابم که شاید شوَم شاپرک                                 به بلبل رقیب و به گلبن مَلَک

همه بوی خوش عطر دلدادگی                              همه در تنم شوق ِ  پروانگی

بگفت و برفت سوی ِ بستر به خواب                      همی در پی ِ شاپرک با شتاب

بخوابش  بیامد نسیم  صبا                                     همه شهد ِ گل از برای ِ دوا

بخوابش بیامد سپهر ِ بلند                                     هوا دلنشین و  پرستو لوند

همه نسترن از کران تا کران                                به زلفش زده روی ِ رنگین کمان

زعطر ِ گلان گیج و مدهوش و مست                     همه شهد ِ گل در پیاله به دست

بکرد آن یکی آرزوی  محال                               که پشتش در آرَد چو پروانه بال

که تا پر زنَد  سوی ِ آسودگی                               همه روی ِ گل بوی ِ دلدادگی

برآورده شد آرزوی  محال                                که گلبن زپروانه گیرد  کمال

در آورد  بالی چنان پرنیان                                همه زّرنگار و جواهر میان

بدن شد به زیبائی ِ روی ِ ماه                              همه باغ و بستان به فرمان شاه

چو دید آن پر و بال و نازک بدن                          همی پرکشید  تا بر ِ یاسمن

بخورد و بنوشید شهد ِ گلان                                ببازی گذشت تا که شب شد زمان

چو پروانه خوابید  بُستان ندید                              یکی خواب ِ آن سنبلستان ندید

به خوابش بیامد همه رنج و درد                          همه سوز ِ جانسوز و آوای سرد

همه گلبننان خشک و تیره چمن                           شفق آتش و پُر زخون یاسمن

به خوابش بیامد یکی مَردکی                               همه غصه و درد و رنجش یکی

همه درد ِ او درد ِ بار گران                                همه اشک او آب ِ جوی ِ روان

همی مَردک خواب او خواب دید                          همی خواب ِ گلبرگ و مهتاب دید

همی خواب ِ پروانه و شاپرک                             که باشد همی سِرّ  چَرخ و فلک

ندانم که خواب است و بیدار کیست                     جهان را به جائی که معمار نیست

زهالو مپرس او که بیدار نیست                          بباغ   ِ گلش  نسترن  یار  نیست                     

                                                                               مِی  نودو نه