به یادم آمد آن ایام  دیرین                                        یکی کودکیم  دوران ِ شیرین

که با بازی گذشت با هربهانه                                    شب و روزم گذشت با یک فسانه

بدنبال ِ هم و سر در گریبان                                     که خندیدیم و رقصیدیم چو رندان

چه خوش بودیم در آن دوران بازی                            به یکدیگر نکردیم سرفرازی

که هر دم می دویدیم بَهر ِ شادی                                نکردیم از غم و غمخانه یادی

چه خوش بودیم در آن دوران ِ شیرین                         بهار ِ زندگی  سودای ِ سیمین

که  آمد  ناگهان  باد ِ خزانی                                     ببُرد  گلبرگ ِ آن تازه جوانی

بشد تیره ِ  دل و سرگشته بیمار                                 به آن باد خزان گشتم گرفتار

زمانی در پدر بود آن جوانی                                   چنان سرو  سَهی  شور و فغانی

ولی اکنون که افتاده  و رنجور                                 از آن باد ِ خزان گردیده مخمور

مرا سوز ِ خزان افتاده در جان                                  نخورده  مِی   شدم مست و پریشان

شدم آگه از آن   سّر ِ  نهانی                                     همه اسرار ِ آن شور ِ جوانی

که گر خواهی بمانی  با طراوت                                پُر از شادابی و شوق ظرافت

برو از کوچۀ  جانان  گذر کن                                  زخاک ِ پای او تاجی  به سر کن

به بازی بگذران  عُمر ِ پریشان                                 که در پیری شود دردت  خروشان

دلم چرکین از این موهای  سیمین                              از آن درد ِ دل و سودای  شیرین

که بازی با دل و دلبر  جوانیست                                که هر یک لحظه اش  صد زندگانیست

که با بازی نیاید  رنگ ِ  پیری                                  نگیرد چهره ات رنگ ِ اسیری

شرار زندگی گرمست و سرمست                            اگر از ساغر ِ یارت شوی مست

مرا آن ساغر ِ یارم بهین  است                                شراب ِ لعل ِ لبهایش  ثمین است

مرا بازیچه ام آن لعل ِ زیباست                                نوید بوسه اش  امّید  فرداست

که بوسیدن زلبهایش  جوانیست                                در آغوشش به من آرام جانیست

مرا  شیرینی  لبهای ِ  شیدا                                      بکرد  عاشق تر از یار ِ زلیخا

جوان مانی تو با یار ِ پری رو                                 که بوسه از او چون نوش دارو

ترا با یار خود بازی جوانیست                                 که آن بازی شرار ِ زندگانیست

مرا آن شوق ِ بازی های ِ دیرین                               بکرد عاشق تر از فرهاد و شیرین

به دل  تازه جوانم فکر ِ مستی                                  صراط ِ عاشقی  عاشق پرستی

زهالو  قصۀ  عشق و جوانی                                    به پروانه  دهد  گل  مژدگانی

سپتامبر دوهزار