در ازل ذرّه هستی که شکفت                                 راز بُرنا شدنش بر من نگفت

کهکشانها یک به یک چون پرنیان                          می زدند سُرمه به رخسار ِزمان

در میان صد هزاران بیش وکم                              راه شیری بر کشید آوای ِ غم

چون که در من نطفه ای چرکین بوَد                       در سماوات ِ برین ننگین بوَد

نام ِ آن نقطۀ  چرکین ِ بَرین                                  در میان ِ صاحبان باشد زمین

در برش پُر خانه های ِ بی نشان                            هر چه بینی خار و خشکی و فغان

این زمین هم از ازل چرکین نبود                           ظالم و افسونگر و مسکین بنود

در نخست آتش زن و آتشکده                                شعلۀ غم در فضای ِ غم زده

بعد از آن باران و رَعد و مَنجلاب                          صورتش زشت و دلش در التهاب

در یکی گودال دور ِ بی نشان                               نطفۀ  بود نبود آمد به جان

با همه نور و شرار ِ پُر زخشم                             نطفۀ دلبستگی نآمد  به چشم

چون گذشت صد ها هزار سال ِ دگر                       ذرّه های ِ بسیار آمد به بر

بعد از آن سبزینۀ  آن ذرّه ها                                 لطف ِ بوئیدن بدادند بر هوا

تا که پُر شد آسمان از بوی ِ ناب                            عطر نرگس نشئه کرد ماهی به آب

تا که ماهی نشئۀ نرگس چشید                                پا در آورد و بدنبالش خزید

تا که نرگس بر نشست بر جای شاه                         لاله ها و سنبلان غرق ِ گناه

چون کبوده مژده داد بر سرو ناز                            آن سپیدار و صنوبر سرفراز

تا که مازو در جوار ِ توتیا                                     شوق زوفأ  در بر اقاقیا

چون بشد این گوی ِ زرّین پر گیاه                           شور و شادی خنده زد بر روی ماه

تا گذشت چندی زتقویم ِ زمان                                رنگ ِ وحشت شعله زد بر آسمان

نازنین مخلوق ِ پاک و بی ریا                                دم در آورد و بشد چون اژدها

قد و بالایش بمانند ِ سهند                                      پنجه ها سرد و قوی همچو کمند

صورتش زشت تر از درد و عذاب                         باطنش سرد و نفس چون منجلاب

چون بشد شاه ِ زمین و آسمان                                مالک ِ آب و رفیق بی امان

رنگ تاریکی بزد در روزگار                               رنگ نرگس تیره چون رنگ ِ خار

آسمان تیره شد از زنگار و دود                              شعلۀ هستی بشد رنگ ِ کبود

تا گذشت چندی زتقویم ِ سپهر                                ابر و  باران شوکت ِ آئین و مهر

عطر گلبن شانه باد ِ صبا                                      روی گل معشوقۀ  سبزه قبا

تا که شد سرخوش همی ماه و زمین                        بلبلان با دام ِ سنبل در کمین

تا که آهو برّه ها  یار ِ پلنگ                                  سایۀ  پروانه ها شد رنگ به رنگ

رنگ و روی ِ آسمان شد با صفا                             بر زمین عطر گلان سِرّ بقا

چند صباحی چون گذشت از این زمان                     مادر رنگین کمان نا مهربان

تا که نوبت بر سر ِ انسان بگشت                             ترس و وحشت ارمغان آمد به دشت

از یکی موجود ِ زشت و مبتلا                                خوپسندیده زخود روی ِ دو پا

با بدن یا قامتی چون سرو ناز                                 بر زمین بوسه نزد مثل ِ گراز

آن دو تا دستش به پا فرزانه شد                               بار ِ حمل ِ مشکلات افسانه شد

با یکی دستش بخورد یک لقمه نان                          با یکی شمشیر و آن گرز ِ گران

تا  بدید آهو  بره  یار ِ  پلنگ                                  زد یکی کشت و یکی آزرد  به سنگ 

تا طبیعت دادش آن فکر بَصیر                                یک به یک جاندار و بی جان کرد اسیر

تا که شد کوزه گرِ دریای ِ فهم                                 چیره بر ناباوری سلطان ِ وهم

برکشید روی زمین رسم جفا                                   خیمه زد بر کاخ و ایوان ِ بلا

بوی ِ خون بوی ِ نیاز و بنده گی                              رنگ ِ خون روشنگر ِ پاینده گی

چون بساخت کوزۀ ناب و ساغری                            او شکست کوزه و  کشت کوزه گری

تا که ایوان ِ بلند ویرانه گشت                                  خنده و شادی بر او مستانه گشت

گه بداد لقمۀ نانی بهر کس                                      از برای ِ نان بزد کوس و جَرَس

تا که فکر و منزلت شد مثل ِ نور                              زخمۀ ناخن   کشید بر ماه و هور

تا رسید بر صورت ِ بهرام  و تیر                             در سرای ِ زهره شد یک نرّه شیر

تا زمین ویران و جای ِ پُر بلاست                             در فلک ناهید و زهره مبتلاست

گر زمین روزی کند طغیان ِ دود                              یا  زغم  گریان  شوَد چون تار و عود

او ندارد خانه ای جز خان ِ دل                                 این گلستان  می شوَد چون خاک و گِل

گر روَد از این گلستان بی خبر                                  شهد ِ شیرین  گلان  آید  ببر

تا تو بینی صورت ِ غمگین ِ یار                                در بیابان گل  نروید  جای ِ خار

بس کن ای نامهربان افسونگری                                  زشتی و تیره گی و حیله گری                                                                                            

بس کن ای وامانده از باد ِ صبا                                  شوکران را می دهی  بهر ِ دوا

تا نبودی باغ ِ گل پروانه داشت                                 سایۀ پروانگان هم مایه داشت

تا تو هستی باغ ِ گل درد است و خار                          در بر ِ خار ِ زمان بنشته مار

تا که سنبل باشدت شمشیر ِ زور                                در پس ِ هر محفلت باشد سرور

تا که خندان می کنی اهل غریب                                زخم دل مرهم زنی چون یک طبیب

تو بیا  زلف  صبا  را شانه کن                                خانۀ  پروانه ها را لانه کن

تو بیا با عطر و بوی ِ آشنا                                      پُر نما خانه و کاشانۀ  ما

تو بیا شهد ِ مُلی یا سنبلی                                        را بزن بر لب ِ حیران بلبلی

تو مشو رنجه زتقدیر و قضا                                    مصلحت باشد که گردی بر فنا

تو مشو رنجه زگفتار ِ دُرشت                                  چون که هستی مَگسی در دام ِ مُشت

تو مشو رنجه زپندم که زدوست                               هر چه آید خوب و بد جمله نکوست

تا که هالو راوی ِ حدس و یقین                                 هر چه گوئی بهر او باشد ثمین

                                                                           آپریل نودو نه