٢٠٣
تا نگیرم غم ِ عالمی بدوشم تو بخند
که بکوی باده نوشان زتبار مِیّ فروشم
بسلام ِ آشنائی تو مُراد ِ شهریاری
چه شود نصیب ِ جانم که مرید ژنده پوشم
تو سحاب ِ مهربانی به دیار بی ریائی
تو ریا نمی شناسی که رها شود خروشم
بنما بهار شادی زنوای خوشنوائی
که به شاخسار هستی چو پرنده ای خموشم
غزل ِ خدای ِ یکتا زتو آیتی عیان شد
که دگر بباد گردد همه رفته ها بگوشم
قدحی زنابجائی بده از بساط ِ ساقی
که گسست از خیالم شب و روز باده نوشم
به امید شامگاهی که افق ستاره ریزد
زنگاه ِ چشم مستت بشفای ِ عقل و هوشم
زتو بازتاب ِ هستی چه کنم زخود پرستی
که بهای حُسن باید بدهم به تاب و توشم
نظری زبارگاهی بسرای شوق ِ هالو
که پیام ِ آسمانی به نظر شود سروشم
تو بخند تا نگریم زفراق خنده هایت
که روا شود سزائی بروال ِ سخت کوشم
٢⁄٨۳