مرا یک سوألیست  تنها به جان                              که پرسیدمش دم بدم  هر زمان

چه شد در ازل بر زمان و مکان                             که چون این نباشد نشاید به آن

زمان و مکان در ازل هیچ بود                               سِرشت ِ وجود در خم و پیچ بود

چه شد در ازل لحظۀ  انفجار                                  که عالمَ بشد  در فضا رهسپار

که میلاد ِ عالم به گلزار ِ نور                                  گشاده بشد چون سرانجام  گور

که آمد برون نطفۀ زندگی                                       بشد شاه ِ نور و نکرد  بندِگی

پراکنده شد هر طرف روی ِ او                                 شکفت ِ زمان در بُن ِ موی ِاو

میانش همه کهکشان  بی کران                                 درونش ستاره  کران تا کران

شمارش نشد آن سماوات ِ جان                                که هستی بشد بر زمان  ارمغان

هزاران هزار اختر آتشین                                      به سرمه زدند  گوهر ِ  پُر نگین

زمانی رسد تا که این اختران                                 سیاهی شوند در شب ِ بی کران

بهم در شوند تا که آید سرشت                                 یکی ذرّۀ  هستی ِ  سَرنوشت

دوباره شوَد روزگار ِ نخست                                   یکی انفجاری به رسم درست

که عالمَ  شوَد بار ِ دیگر جدید                                  زمان و مَکان  در هم آید پدید

تسلسُل همه مایۀ زندگیست                                      شرار ِ وجود است و پایندگیست

زآب وزخاک واز آن کوه ودشت                              همه دُور هم در نهایت به گشت

سراسر همه حلقۀ  در هَمند                                     ز بَدو ِ زمان  گوهر ِ خلقتند

یکی قطره آبی زدریای ِ دور                                  شوَد ابر و باران به رخسار ِ نور

شوَد قطره آبی به دریای ِ فر                              که باران شود تا ببارد دگر

یکی کوه ِ خارا شوَد دشت ِ خار                          یکی دشت ِ گل کوه ِ بالا تبار

چو عالمَ  بزاید یکی اختری                               سرانجام اختر  سیَه گوهری 

سیه گوهران چون بهَم در شوَند                          شب دیگری نور و اختر شوند

تو زائیدۀ  نطفۀ  آدمی                                      سرود ِ تکامل  پُر از ماتمی

ندانی چه آید به فردای ِ جان                              نه خورشید و ماه و نه روح و روان

نه باد و نه باده نه مستانِگی                               نه شور و جوانی   نه پروانِگی

چو  رفتی زدر   درگه ِ انتها                              سرائی  نباشد  بر ِ  ادعا

نه باغی بوَد  در سرای ِ برین                            نباشد سرائی به جائی  یقین

مشو ای جوانمرد از این غصه ریش                   که گاهی شَهی واله گردد زکیش

که منزلگه  ما زمین بایدش                               به هر کهکشانی نگین بایدش

ولیکن که روزی شوَد  بار ِ غم                           سیاهی بگیرد  همه آب و دم

زمانی بیاید که زائیده شی                                به مادر بخندی و دردانه شی

دوباره جوان و دوباره تو پیر                            هزاران بخندی  به خرداد و  تیر

شنیدی تو این قصه ام  را هزار                           کشیدی تو آهی  همیشه  نزار

هزاران هزار خنده و گریه ات                           دو باره   بیاید  به سر منزلت

چو رفتی زدر  بسته شد درگهی                         دوباره شَوی  بر زمان مُدعی

صراط ِ وجود حلقۀ بسته است                           که عشق و وفا راز ِ سربسته است

چنان کن تو  ها لو  که باشد نکو                         که نامت بیاید به هر گفتگو

سَلاسِل همه مایۀ  زندگیست                               شرار ِ وجود است و پایدگیست

                                                                                     اکتبر نودو نه