ز گل خوشِ وجودم چه ثمر رسد به جائی                    که خزان گرفته باغم زنسیمِ  کبریائی

ز دلم  نویدِ دانه چو رسد  بخاکِ  نا بی                       همه جا  شوَد  گلستان همه من شوَم چو مائی 

به  سحر چنان شکفتم به دیار باغِ  گلها                       زطراوتِ  نسیمم به سحر  زدم  صبائی

ز بن گل وجودم بزدم به رنگِ  صحرا                      دو هزار گلبنِ خوش چو جما ل  روشنائی

نَفَسی اگر کشیدی  تو  بسا ن  شاپرکها                       بزنی زشهدِ  نابم  قدحی  ز بی ریا ئی 

ثمر مرا  تو  بینی به  د یار  گُل فروشان                    که زهر گل طبیبم  ببری  دو صد دوائی

اگر  این گلم بخشکد  ندهم به سینه باکی                    که هزار دانۀ  من  به زمین دهد  صفائی

به گلستانِ تو هالو همه گل بوی تو دارد                    که بهاری  دگر  آید  ببرد از  تو  بهائی

                                                                      تقدیم  به تمام  معلمان از جمله  نسرین

                                                                                                                   تولدّ ت  مبارک

                                                                                                دسامبر دو هزار و پنج