در خلوت ِ گل چه می کند باد شیرین سخنی به مثل فرهاد
آسوده روَد به قصد دیدار از گل به گلی خبر همه شاد
گه بوسه به گل خمار ِ شبنم نجوا به صبا دوای ِ شمشاد
گه تندر او چنان زلازل گریان کند آدمی زبیداد
گه با نفس گل و کلاله ویرانه کند چو شهر ِ آباد
من هم چو پدر رَهم ره ِ باد بازیچۀ بادم و به فریاد
گاهی به غلط به مکتب ِ درس خواندند مرا بنام ِ استاد
من آخرتم نسیم ِ گلزار بر شاپرکان شوَم فرحزاد
عّطار شوَد صبا به بازار هالو بشود دوباره فرزاد
٢۰١۰⁄١⁄٢