گذارم بیافتاد اندر اراک
زدم برسرم یک دو صد خاک ِپاک
به گریه بنالیدمی شامگاه
از آن بخت ِ بد کندر آمد پگاه
به قصد دخول اندر این پایگاه
که دانش بیاندوزم و علم وجاه
ببستم همه زاد و انبان و برگ
گذر کردم از کوه یخچال و مرگ
رسیدم به آن شهر ِ آفت گذار
سه سالی گذشت از برایم هزار
هزار ار بگویم زاغراق نیست
بتر از اراکی کجایست و کیست
چگویم از این رنج بی انتها
چه نالم از این غصۀ بی دوا
زخانه بگویم که سقفش خراب
زبرق و زسرما نگویم جواب
زبیچارگی آمدم در اراک
دو فصلش گِلی مابقی پُر زخاک
ولیکن دگر قلب من سر خوش است
که دیگر زبیچاره گی ها گذشت
دو روز به لیسانس ١۳۵۵⁄١۰⁄٢۴