در   فراز ِ  تپۀ    آسودگی                                        تک درختی  مظهر ِ واماندگی

بر فرازش شاخ وبرگ ِ بسیار                                   در نهادش لاله و بس سبزه زار

بر تنش نقش ِ وصال ِ عاشقان                                    در برش خلوتگه ِ  آن  رهروان

بر سر ِ آن شاخۀ بالاترش                                         برگه ای بود عاشقانه فطرتش

در سحر مست و غزلخوان از امید                             پنجه بگشاد و چو خورشیدی دمید

بر کشید یک پنجه بر روی ِ شفق                                بر دمید چون آذرخشی بر شبق

بر نشست بر طاق ِ ایوان ِ بلند                                   بر کشید آن شاخساران را به بند

تاج ِ خرسندی سزاوار ِ سرش                                   رنگ ِ گلزار ِ بهشتی پیکرش

بر شمردی یک به یک آن گلبنان                               شاخه ها و ریشه ها و بلبلان

از قفای  شاخساران  کبیر                                        ناگهان قلبش فرود آمد  به تیر

نازنین برگی که بر آن شاخه دید                                ساغر ِ عشقش به یکجا سرکشید

بندۀ  آن برگه شد برگ ِ بلند                                       تاج و تخت و منزلت آمد به بند

ساغر جانش زجان آشفته گشت                                  آن شرار زندگی بر تون نشست

کاخ و ایوان ِ بلند ویرانه شد                                      مستی و شادابیش  افسانه شد

بر گرفت تیره غباری  روی ِ ماه                                بر نشست زاغ و زغن بر جای ِ شاه

در کجای ِ آفرینش گفته اند                                         عاشقی را در  صبوری جسته اند

عاشقان را صحبت ِ ادراک نیست                               سرزنش ها و دلالت ها زچیست

تا تو پایت در جهنم بسته است                                    سِرّ ِ اسرار  وجود سر بسته است

سبزی برگ ِ بلند زردی  سرشت                               آسمانش ابری و سردی نوشت

باد پائیز  ارمغان بر پیکرش                                    سبزه بینی  برکشید از نظرش

نازنین  برگ ِ ما بر باد گشت                                    هفته های ِ عمر ِ او  گردید هشت

در فراق  گلبن ِ جانش گریست                                  آن سؤال ِ  بی جواب از بهر ِ چیست

در کجای ِ آفرینش گفته اند                                       عاشقی را در  صبوری جسته اند

عاشقی مفلوکی و در بدریست                                   سر به بالین ِ غم و خون جگریست

عاشقی تنهائی و ظلم و جفاست                                 درد ِ رنجش  در نهایت بی دواست

باد ِ پائیزی  بسوزاند پای ِ او                                   شوکت و تاج و همه فردای ِ او

برگۀ ما در هوا پروانه شد                                       از همه رنج و بلا  آزاده شد

پَر کشید از آن دیار ِ مبتلا                                        تا ببیند رنگ و روی ِ آشنا

تا که  بویَد گلبن ِ عطر ِ وفا                                       تا بجوید باغ و بستان ِ صفا

در هوا  دیدش دو صد برگ ِ گران                            نازنینش  در جوار ِ دیگران

سردی عشقش  دوباره شعله شد                                در سرای عاشقان فرزانه  شد

بر نشت بر پای ِ ناز ِ نازنین                                    بوسه ها زد  بر لبان ِ مَه جَبین

برگفت آن جان ِ شیرینش  به بر                               بوسه بازی از دم ِ شب تا سحر

سِرّ ِ اسرار ِ وجود آگاه شد                                      راه ِ بی راهۀ  دل همراه شد

 تا که پایت از جهنم کنده شد                                    گرمی  دلدادگی  پاینده  شد

در کتاب ِ آفرینش گفته اند                                      عاشقی را در  صبوری جسته اند

عاشقی  بر برگ ِ ما پائیز بود                                 آن همه لطف بهار ناچیز بود

گر تو بینی برگۀ در کوره  راه                                عاشقی بودست  رنجور و بی گناه

سرخوش از باد ِ خزان ِ ملکوت                              تا بَرَد  ما را به درگاه ِ  سکوت

تا رسَم  بر ناز و عطر ِ نازنین                               بوسه گردم بر رخ و موی و جَبین

بر نشینم  با گلان و بلبلان                                     قصه گویم بر هزاران سنبلان

تا که زرّین گردد آن  برگ ِ دلم                              بوی ِ پائیزی دهد آن پیکرم 

آن همه لطف ِ بهار ناچیز بود                                 بر تو هالو  باغ ِ گل پائیز بود

                                                                              دسامبر نود و هشت