من شکستم زدرون غالب ِ تن                                تا  که گردد  صنمی  طالب ِ من

منکه بودم ذرّه ای بی عقل وهوش                          در مصاف ِگلبنی بی جنب وجوش

ظلمت و تنهائی ام در هر طرف                            جز به تاریکی نبود در این صدف

آسمان ِ دل  همه  تاریک بود                                 روزن ِ نور و صفا  باریک بود

تا شکستم ظلمت و نا باوری                                 خنده  گشتم بر لب شاه و پری

تا که دیدم صورتِ گلگون ِ گل                              زجر و تاریکی  بشد چون شهد  مُل

چون به پای ِ گلبن ِ جانان شدم                              از برای ِ شبنمی حیران شدم

عاشق آب و هوای ِ بی نظیر                                بلبل  عاشق   نوای ِ دلپذیر

عاشق رنگین کمان و چشمه سار                           خندۀ  گلبن  نسیم ِ سبزه زار

تا بدیدم انعکاس ِ خود به آب                                  ناگهان ظلمت  بدیدم  در جواب

من بدیدم دست و پای ِ بِسیار                                  صورتی زشت و بدن چون سوسمار

رنگ ِ تن رنگ کریه و مبتلا                                بوی ِ مدفوع و نفس چون اژدها

صورتم زشت تر از رنگ ِ کبود                            خنده ام گریان و بودم شد نبود

این همه زیبائی ِ عالم جفاست                                 تا که مخلوقی چو من  بر دنیاست

من چه کردم  که چنین مایه شدم                                در میان ِ نور و گل سایه  شدم

تا  خزیدم  در کنار ِ شاخه ای                                   نافۀ  گل  مَعبد  پروانه ای

گریه ام سوزاند آن رنگ ِ سحر                              درد و اندوه زمان  آمد به سر

برکشیدم   پردۀ   ناباوری                                     تا نبیند روی من جن و پری

دور خود یک پیله ای پرداختم                              روح و جسم ِ خود در آن  انداختم

تا نبیند صورت ِ ما گلبنی                                    آیت   زشتی   شوَم   بر بلبلی

تا نبیند صورت ِ من انجمن                                  این همه زشتی و زنگار و لجن

من که از زاغ و زغن شرمنده ام                          لانه ای از تار غم  پرورده ام

تا  بمانم تا ابد در تار ِ غم                                     ظلمت و ناباوری ها دم بدم

چون ببستم چشم ِ دل از عمر ِ ناز                          ظلمت و خواب ِ وجود آمد چو راز

خواب دیدم که سحرگاهان  به تاب                           شوق ِ هستی می دهم  بر آفتاب

رنگ ِ آن بال و پرَم  چون ارغوان                           دل شده رنگین تر از رنگین کمان

عطر من رایحه در بُستان ِ گل                              شهد ِ من شیرین تر از شربت و مُل

من شدم هم  صحبت ِ باد ِ صبا                              شوق ِ آغوشم  به گلها  با  صفا 

پیکرم زیبا تر از ترمۀ ناب                                  در تنم بوی خوش جوی ِ گلاب

تا که خواب از چشم ِ بیمارم پرید                          چادر ِ ظلمت زدرگاهش درید

تا بدیدم من دوباره روی ِ گل                                مزه کردم  مزۀ شیرین ِ مُل

با خودم گفتم که تنهائی  بلاست                            ظلمت و بیچاره گی بر ما جفاست

می روَم  در وادی ِ صلح و صفا                          می خورم شهد ِ گلان  بهر ِ دوا

گر چه باشد پیکرم  تاریک و زشت                       در درونم  باطنم  همچون  بهشت

تا که دارم همچو گل معشوق ِ ناب                       بوسه ای از روی او باشد ثواب

تا رها کردم بدن از تار ِ غم                               بَرملا شد راز ِ هستی بیش و کم 

چون برون آمد سرم از خیمه گاه                        ناگهان بُستان بکرد بر من نگاه

چون تنم از تار ِ غم آزاده  شد                            کرمک ِ افسرده گی  پَروانه  شد

بر تو هالو زندگی پروانه گیست                       آخرِ  رنج و بلا  آزاده گیست

                                                                       مارچ ِ نود و نه