یکی ماهی زیک تنگ ِ بلوری بکرد فکر خنک چشمۀ نوری
که آن برکه بشد خواب و خیالش سرای ِ آرزو موج و وصالش
به فکر برکه بود در خواب و بیدار از آن تنگ ِ بلوری گشته بیزار
کنار ِ خانه بود یک نهر ِ زیبا به اطرافش همی گلبن فریبا
که آن آب ِ خنک با نور ِ خورشید بکرد رنگ ِ طلا برکۀ امید
زپشت شیشه کرد گاهی نگاهی به آن آب ِ طلای ِ پُر زماهی
بگفت تنها منم در حوض ِ ماتم زدرد ِ بی کسی من گیج و ماتم
همه دنیای من دنیای تنها نه یک لیلی نه یک شیرین زلیخا
که امیّدم همه در برکۀ نور که آبش خوش تر از آن شهد ِ انگور
به هر دم من کشیدم آه ِ معبود نجُستم دلبرم در بود و نابود
که شاید دلبرم آن برکه باشد ازآن آب ِ طلا آکنده باشد
مرا از تنگ ِ غم بیرون شدن نیست یکی راهی به درگاه ِ سمن نیست
بگشتم غمگسار ِ غم گساران بکردم گریه ها در دل فراوان
شدم خسته زآلام ِ زمانه شدم چون مُرده ای غمگین زخانه
همه رنگ و رُخم رنگ ِ پریشان همه قامت ِ من قامت ِ لرزان
شبی دستی بشد بر آب ِ جامم همی پنجۀ او گردیده دامم
گرفت آن گردن و آن پشت وبالم کشید دستی لطیف بر خط وخالم
بکردم یاد آن شیرین جوانی زبازی های ِ گنگ ِ زندگانی
از آن کودکی و بوسۀ مادر که تا پیری بشد همدم ِ آخر
مرا مُردن در این تُنگ بلوریست که آن برکۀ جان منزل ِ دوریست
به ناگه پَر زدم چون مرغ ِ لرزان هراسان عاشق ِ برکۀ درمان
بیافتادم به درگاه ِ شقایق بدیدم شاپرک خندان و لایق
که بی جانان به دل من در عذابم بپرسیدم از او راه ِ سرابم
بپرسیدم که دانی چشمۀ نور که نورش می کند چشم ِ دلم کور
بگفتم دانی آن راه ِ نجاتم همان آب خنک برکۀ ذاتم
بگفتا من شنیدم از پرستو که آن چشمه بوَد چون سحر و جادو
که آن نورش همه طالع ِ خورشید صراط عاشقی درگه امیّد
ندانم راه ِ آن گمشده جایت زاندوه ِ دلت جانم فدایت
ولی گر پُرسی از نهر فریبا به تو شاید شوَد گمشده پیدا
جهیدم از بر ِ گلبن ِ مینا رسیدم بر دَم ِ نهر ِ شکیبا
بپرسیدم از او راه ِ نجاتم از آن برکۀ نور آب ِ حیاتم
بگفت دانم که آن گم کرده ات کیست دوای ِ درد ِ ماتمکده ات چیست
که من ذاتم بوَد برکه و دریا زآب ِ من شوَد برکه مهیا
تو گر خواهی بگیری برکه آغوش مَکن حرف مرا یکدم فراموش
که یک قطره شوَد دریایِ ِ امیّد اگر باران شوَد با نور ِ جاوید
که من رنگم شود چون برکۀ نور زعطرم می شود پروانه مخمور
بیا حل شو در این پرتو ِ ذاتم بشو موجی به این آب ِ حیاتم
که من برکه شوم در روز ِ موعود شوَم ناز و پری چهره و معبود
پریدم در بر ِ نهر ِ سخن گو بگفتم دلبرم معبود ِ من کو
مرا آب ِ تو و تنگ ِ بلوری بجان مَرهَم ولی شربت ِ شوری
ترا آن گرمی و صلح و صفا نیست به آبت آیت ِ فردا دوا نیست
مرا آن برکۀ جانان امید است میان سبزی و سرخی سفید است
همه نور و طلا در آبی ِ آب همه عطر ِ گلان در بستر خواب
بگفتا نهر ِ دل دانی صبوری تو را برکۀ جان خانۀ دوری
گذر کن از خَم جاه و جوانی که تا بینی روال ِ زندگانی
پس هر تیره شب آید سحرگاه اگر چه روشن و تابان چو یک ماه
گهی افتاده گی گاهی گلاویز همه شوق ِ بهاران بر تو پائیز
ترا برکۀ جان صبر و صبوریست در این نهر ِ زمان شعله و نوریست
رسی بر شوکت ِ آب ِ گوارا اگر منزل دهی در دل صفا را
بگفتم نهر زیبا شعله ور شو به آب آتش بزن دیوانه تر شو
گذشتم از خم ِ نادان جوانی گذر کردم زکوه ِ بی نشانی
مرا صبر و شکیبائی و پیری تو بینی عاشقی هردم اسیری
مرا آن وصلت ِ جانان دوا شد به آن آب ِ طلا دل مبتلا شد
مرا نهر ِ زمان بُرد کوی جانان سرای ِ عاشقی مقصود ِ یاران
رسیدم بر سر و بالای ِ معبود همه رنگ و پُراز شهد ِ دمن بود
همه بوی ِ تنش عطر ِ بهاران همه شهد ِ لبش چک چک ِ باران
همه رنگ ِ طلا آب ِ طلائی همه قِبلۀ من قبلۀ ماهی
از آن نور ِ امید و شهد ِ باران سرای برکه شد از گل فراوان
همه خندۀ گل صوت ِ قناری همه شهد ِ گلان در برکه جاری
هزارن ماهی ِ سرخ و حنائی به آن برکه زدند نور ِ خدائی
بخوردم آب جان در ساغر ِ دل که منزل دلبر و جانان به منزل
چه خوش بودم در آن برکۀ تبدار شراب ِ عاشقی نشئۀ دیدار
همه نور و همه مستانه بازی بکردیم و شدیم از خانه راضی
شبی توری گرفت جانم هراسان بِکند آن ریشۀ عمرم چو طوفان
بیافتادم به دام واقعیت یکی تنگ بلورین ِ حقیقت
بدیدم برکۀ جان چون سرابی همه وامانده چون خِشتی به آبی
مرا آن برکۀ جان در خیال است به تنگم مزۀ شهدش کمال است
مرا لایق همین تنگ ِ بلوریست شرار ِ برکه چون نقطۀ دوریست
به فکر برکه ام در خواب و بیدار ولی در تنگ ِ جان هستم گرفتار
بدانم آید آن روزی دوباره که رَقصم زیر ِ باران با ستاره
روال ِ زندگی در تنگ ِ ماهی شرار ِ آرزو رنگ ِ سیاهی
تو ای هالو چه دانی از صبوری گرفتار ِ سیه تنگ ِ بلوری
مارچ دوهزار
تقدیم به دوست ِ عزیزم بهزاد
سفر خوش