به باغی بودم و جام ِ شرابی یکی سیمین گلو ساقی ثوابی
همه داد ِ سخن از این زمانه ولی من مست و از دلبر بهانه
شدم مست از شراب و جام ِ ساقی بکردم یک سوأل ِ بی جوابی
که گر مُردم چه گردد باغ و بستان چه آید بر گل و آن سرو ِ گلستان
که چون مُردم ندانم آخرت چیست ندانم نقطۀ عَطف زمان کیست
که شاید من بخوابم در جهانی جهانی بی نشان از عمر فانی
همه در ظلمت و خاموش و تنها سرای تیره گی محکوم ِ فردا
همه تنهائی ام در خواب ِ ظلمت زتنهائی کِشیدم داد ِخلقت
بکردم فکر یک گلدشت پُر آب بکردم پُر در آن انوار مَهتاب
بدادم بر گلستان سرو ِ طناز بدور یاسمن پروانه پرواز
بدادم بر دمن عطر ِ رهائی نسیم گلبن و بوی ِِ صبا ئی
بدادم بر پدر جان و جوانی همه شوق پسر با مهربانی
گلستان را بدادم گل به خروار بکردم شاپرکها را گرفتار
که من آنم به فتوای ِِ زمانه بکردم شادی و غم را بهانه
اگر من بر نخیزم از شب ِ تار جهانت پُر از آن گلهای بی خار
ولی ترسم سحر آید به دیدار شود باغ و گلستان ها گرفتار
همه کوه و دمن گردند خیالی نه یک بلبل پَرَد در باغ ِ خالی
همه شوق ِ زمان گردد فراموش اگر برخیزم از این خواب ِ خاموش
که شاید هستی ات در هستی ِ ماست همه آن بودنت در من به ِ فرداست
ندارم من جوابی بر سوألم سوألی که زند زخمه به جانم
بترس گر من پَرَم از خواب ِ ظلمت وگر مُردَم زتنهائی به غربت
همه دنیای ِ تو گردد چو ماتم شرنگ و تیره گی چون روی ِ آدم
که شاید ما همه خواب و خیالیم به دریای ِ وجود تشنه زآبیم
سراب زندگی بر جان گواراست اگر چه مزه اش ابهام ِ فرداست
سحردر خواب ِ من صدها پرستوست همه شهد ِ گل و پروانه نیکوست
هوایم بوی ِ گل آبم چو دریا به پروانه دهم آغوش ِ گلها
بخوابم تا ابد در خواب و رویا به دلداران دهم شوق ِ تمنا
بخوابم تا زنی چنگ وچغانه سرود عاشقی در هر ترانه
بخوابم تا ابد در غار ِ ظلمت که تا بُستان بماند تا قیامت
که گر هالو شوَد سلطان گیتی به گیتی پُر کند کردار نیکی
دسامبر نودو نه