خروش ِ سحر
خروش ِ سحر نالۀ باد شد فغان ِ دلش داد و فریاد شد
بگفتا فغان بر تو ای نور و مهر که تازی به من دم بدم در سپهر
چو شب بگذرد یار مهتاب کیست صبا را بجز بوی ِ من یار نیست
بباشم به گیتی سرابی زغم شفق در من و نور ِ خورشید سَم
که رویم زراست و درونم چو سیم تنم لاله زار و رُخم چون نسیم
به نرمی بکرد آفتاب او نگاه بنالید و گفت اندر آمد پگاه
برو تا دگر اختران خسته اند همه رَخت و انبان ِ دل بسته اند
برو تا که امیّد دهقان منم دوای ِ دلارام جان در تنم
سحرناله کرد بر من اقبال نیست زمین را به نورم که آمال نیست
کجا من روَم بلبل ِ نغمه خوان به من پَر کشد در سریر ِ زمان
خنک باد ِ من بهتر از عَنبر است دوای ِ گل و شادی ِ دلبر است
بگفتا که خورشید عالم سرشت همه نور و شادیست باغ ِ بهشت
زمین را بجز من که سالار نیست ززور و زبازو که انکار نیست
برو تا که ریزم همه شوکتم به دشت و بیابان رسد نعمتم
بگفتا سحر تا تو زال ِ زری همه اختران را به جا سروری
که هستم همی ذرّۀ موی ِ تو زرخسار ِ تو خال ِ ابروی تو
تو هستی همه جان و جان آفرین منم نقطه ای در صفِ آخرین
توئی شوکت و نور ِ زرّین نهاد که روشن نمودی ره ِ کی قباد
منم آذرخشی زدریای ِ نور منم در میان ِ حَشم موش کور
تو کُشتی مرا هر زمان در پگاه نکردی به من زیر چشمی نگاه
بیا با سخاوت بمن گوش کن همه زور و بازو فراموش کن
منم عاشقم عاشق ِ زندگی همه شور و شادی و پایندِ گی
ز مَستان و آن دلبران یاد کن بیا و تو ویرانه آباد کن
زبوی گل و رقص پروانِگان تو درمان نما درد ِ درماندِگان
جهان را زسوز و زآتش بس است همه پُر زکین و پُر از ناکس است
بگفتا همی هور ِ عالم نما که کردی پریشان ره و دین ِ ما
چو آتش زدم زلف ِ تو با صبا نبودم ترا بُغض و کین و جفا
همه ذات ِ من شعله و روشنیست نه از سوزش و سوز ِ اهریمنیست
تو گر عاشقی عاشقانه بمان شفق را بده جلوه بر این جهان
بمان تا که بلبل سزاوار ِ توست صبا را به درمان گل کار ِ توست
که من خسته ام از همه سوز ِ داغ زعقرب زمار و سیه چهره زاغ
بباش و بزن نافۀ گل به دم بگیر و بروب از تنت رنگ ِ غم
چنان تا سحر شد همه نور و دین نه آوای درد و نه آوای ِ کین
به شادی نشست بر سر ِ بارگاه همه بلبل و سنبلان در سپاه
چنان تا سحر شد همه شاه ِ گل همه آب ِ دریا بشد رنگ ِ مُل
به ناگه بیامد صدائی غریب همه ترس وحشت لوای ِ فریب
بشد تیره آن روی ِ زرّین نگار همه بلبل و سنبلان پای ِ دار
سیاهی بشد رنگ و رخسار ِ گل همه گریه آمد زساز و دُهل
که شب آمد و برکشید تیره گی بزد بر سرش یأس و درمانده گی
بکرد آن همه روزگارش سیاه نبودی سپیدی بجز روی ِ ماه
همه اختران یک به یک در کمند صبا با دلم هر دو در پای بند
چه کردم که از نور ظلمت شدم زبغض و حسادت ملامت شدم
من آنم که دادم به هور عطرِ ناب سرود ِ قناری دوای ِ شراب
من آنم که خواهم بسوزم ز نور سیه جامه را خانه باشد به گور
همه ترس و وحشت سرای ِ دلم همه مار و عقرب بر ِ منزلم
تو هورم بیا تا که من بنده ام همه لطف تو در دل آکنده ام
که آتش زن ِ عمر و جانم توئی زبیداد ِ سرما بهارم توئی
چو هالو بدید ظلمت و تیره گی خموشی بوَد نالۀ بنده گی
می نودو نه