زندگی
باغ و بستان خرّم از باد ِ صبا گل به گلزار و دَمن غرق ِ صفا
آسمان آبی تر از دریای ِ نور مادرم آن خوشۀ پروین چو هور
چونکه خرداد آمد و باد ِ بهشت شاپرک میلاد ِ من در گل نوشت
با هدایت نام ِ من صا لحترین من شدم فرزند ِ آن جان آفرین
نام من شد در شناسنامه پشنگ نام ِ شاهی که از او ایران به تنگ
من شدم زادۀ تهران ِ عزیز گه چو گل نرم و گهی خارای ِ تیز
خواهرم پیرایه و آذین ناب آن یکی پیمانه و دُرد شراب
چون گذشت کودکی و دردانه گی بعد از نو باوه گی دیوانه گی
از بَر ِ تحصیل عِلم ِ پُر ظفر من ببستم زاد و انبان ِ سفر
تا رسیدم بر سرای ِ گرد و خاک آن یکی شهر غم انگیز ِ اراک
آسمانم تیره و سرد و خراب خانه ام خالی ولی پُر از شباب
در شباب ِ زندگی خنده کنان گشتم آن بازیچۀ دست ِ زمان
گه ببازی و گهی دربدری گه سراب ِ دانش و خیره سری
خنده بر لب خانه ام در باغ ِ نور گه چو سیمرغ و گهی چون بوف ِ کور
چون گذشت لختی زاوراق زمان دیدم آن نسرین گلی آرام ِِ جان
عطر او شیرین ترین عطر صفا کرد همه گلهای دیگر بی بها
در چهار سالی که من خواندم علوم خواندم از برگ و چنار و زاغ و بوم
بعد از آن سربازی و جنگ و نبرد انقلاب ِ منقلب آوای ِ درد
مردمان آواره و بیکار و دین شد برای ِ مردمان تاج ِ زمین
چون پدر دید آسمانش تیره شد رنگ تاریکی به جانش چیره شد
برکشید اشک ِ فراق بر دیده اش نور و امیّد صفا انگیزه اش
بستم آن زاد و همه انبان و برگ در پی ِ علم بسی ترسان زمرگ
تا رسیدم در سرای ِ علم و جاه فاتح هور و زمین و قرص ِ ماه
خواندم آن علم صراط ِ اندرون گه شدم غرّه گهی زار و زبون
چون شدم آقای علم ذرّه ها خواندم از کوچکترین تا کبریا
در پی ِ جانان بگشتم روز و شب گه به هُشیاری گهی با سوز و تب
هر چه خواندم من ندانستم کجاست سایه و نور و گهی ظلم و صفاست
تا که دیدم گلبن و یارِ قدیم شوکتش والا و رحمانش رحیم
چیدم آن زیبا گل ِ نسرین کلاه باغ ِ خشکیدۀ من شد پُر گیاه
رنگ آن دیباچۀ پُر آب و رنگ رنگ ِ ارژنگ و پسر پور ِ پشنگ
آسمان ِ منزلم دریای ِ نور گرمی ِ قلبم همه گرمای ِ هور
من بدادم درس ِ علم کیمیا من ندارم ذرّه ای آز و ریا
من که در دل عاشقی درمانده ام تا بخوابم تا سحر پروانه ام
چونکه رفتم در دیار ِ خفته گان می شوم هم بازی ِ پروانه گان
این زها لو یادگار ِ زندگیست نام ِ ارژنگم ز من پایندگیست
مارچ دو هزار و یک