سرنوشت ِ یک درخت ِ کهنسال

به دشتی به زیبائی ِ دشت ِ جان                                 که خوشتر از آن را ندیده  جهان

به یک سو تو بینی به دریای ِ نور                             همه لعل و یاقوت و انوار ِ هور

به آن سو تو بینی به کوه ِ بلند                                    سِتیغش  سفید و رُخش  بند بند

میانش یکی راه ِ پُرپیچ و خم                                    چو ماری نشسته براهت به چَم

شقایق به کوه و  چمن در دمن                                   همه لاله زار و همه  یاسمن

کنارش نهال ِ درختی سوار                                       که برگش بهار و  بَرش استوار

به ریشه قوی و به ساقه گوَن                                         میان گلان  شد یکی  ناروَن

بشد تک درختی به دشت ِ بهار                                   سه سالی گذشت از برایش چهار

که  سردی و بوران به دشت ِ نسیم                            همه باد و طوفان هوای ِ وخیم 

بکرد قد بلند و بدن کوهپار                                      سرش چتر ِ سبز و بَرش جویبار

بشد سایبانی به دریای ِ رنگ                                   همی نسترن در برش جای ِ سنگ

چو شب شد بشد لانۀ بلبلان                                     که لانه دل و دل  برِ دلبران

چو صبح وجود طالع نور  و  زّر                             بزد بر سر ِ شاخ و برگش به فرّ

بشد خیمه گاه دو صد عاشقان                                   نوشتند و کندند  به چوب ِ زمان

بدید او هزاران دل و دلبران                                     شکوه ِ جوانی و عمر ِ گران

بشد خیمه گاه هزاران رمه                                       به بوسه بزد سایه اش بر همه

بشد لانۀ قمری و عندلیب                                        به دلبر بداد  دلبر ِ دلفریب

به چوپان و آن مرد ِ صحرا نورد                             بدادش به لب جرعه ای آب سرد

بشد نقطۀ عطف آن دشت ِ گرم                               بزد بر دمن قاصدکهای  نرم

گذشت از برایش دو صد سالگی                             به پروانه آموخت  پروانِگی

بشد پیکرش کوه ِ سبزینه روی                              به بلبل بداد مُشک و عَنبر به بوی

به شادی گذشت فصل ِ پاینده گی                            که مَرهَم  بزد  درد ِ درمانده گی

گذشت از برش یک دو سالی دگر                          غم و درد ِ  پیری  بیامد به بَر

گذشت ِ  زمان تیره کرد روی ِ او                            به زردی بزد شاخک  موی او

بشد تیره آن روی ِ عنبر نشان                               زرعد و زبرق و زتیر ِ زمان

بزد برق ِ طوفان به آتش دلش                               بکرد  شعله و شعله ور آن تنش

سیاهی گرفت آن تن ِ کوهپار                                 نه خندان گلی در دل ِ کوهسار

که چون سوخت پیکر نماند شاخه اش                      دمن شد همه سوگِ  پیرایه اش

بشد ابر گریان زباران ِ غم                                    بشد آب ِ باران به گلبن چو سم

چنان شد که آن  نرگس و نسترن                             بکندند همه جام گلگون زتن

به صبحدم بشد رنگ ِ شبنم سیاه                             زدود ِ زمان  تیره شد  روی ِ ماه

بشد بلبل از رنج گل در ستوه                                که پَر زد برفت از دَمن  تا به کوه

همه غم گرفت دامن لاله زار                                گلان گریه کردند به دل زار زار

درخت وجود  در دمن  خار شد                             همه جای ِ  آن  شاپرک مار شد

چنان شد همه روزگار ِ گلان                                که عقرب بشد همدم ِ ضیمران

چو سالی گذشت از گلستان ِ تار                             سیاهی بشد  با  صبا  تار و مار

در آمد نهالی زجای ِ کیان                                    به سر تاج ِ گل شاخ گل در میان

بشد شاه ِ آن کوکب و نسترن                                 همه کوه و دریا و خاک و چمن

که چرخ زمان صانع زندگیست                           همه دور ِ پرگار و پایندگیست

که اوّل  زآخر طربناک شد                                 همه راز ِ گل بر دل ادراک شد

چو رفت سنبلی بر طراود  گلی                              بیاید  زبذر ِ همان  سنبلی

نهال وجود شد به قد کوهپار                                سرش چتر سبز و برش جویبار

بشد سایبانی به دریای ِ رنگ                               نکرد لحظه ای از جوانی درنگ 

تسلسل همه مایۀ زندگی ست                               که ارژنگ  به هالو  برازنده ِگی ست

                                                                                            نوامبر نودو نه