صدف

سحر  در ساحل ِ دریای ِ غربت                                بزد رنگ ِ طلا بر بام ِ ظلمت

نوای  موج  و آوای ِ  پرستو                                    شدند آهنگ ِ جان چون  سِِحر و جادو

صبا با لشکری  از عطر ِ سنبل                                 بکرد شانه سر  و آن زلف ِ بلبل

من ِ شیدا تر از بلبل  به دنیا                                     شدم بر ساحل و غرق ِ تماشا

برفتم پا  برهنه روی ِ ساحل                                     بدیدم  موج آب و مرغ ِ راحل

سپیده در افق  رنگش طلائی                                    نوید  گرمی و  نور ِ خدائی

بسی  غرق ِ تفکر  در سپیده                                     که  با رنگ ِ طلا  ظلمت دریده

نهادم پای خود بر صدفی  پیر                                    که  نالش  کرد از آن بازی تقدیر

بگفتا  تا جوانی  شادمانی                                          ندانی  تو  ز درد ِ  ناتوانی

جوان بودم  به دِل  دُرّ ِ  فریبا                                     چه زیبا خانه ام در قعر دریا

همه آب ِ خنک بازی ِ  ماهی                                       به هر سویش  رَوی  همراه ِ راهی

به بالای ِ سرم لعبت ِ انوار                                         به صبح خورشید و شب آیات ِ اقمار

به زیر ِ پای ِ من آب ِ گوارا                                         خراج ِ ماهیان  شوکت ِ  والا

چه کردی تو به من با نام ِ ماهی                                   کشیدی خانۀ  ما  در  تباهی

گرفتی  دُرّ  من آن دُرّ ِ تبدار                                       زدی بر سینۀ  یارت ستمکار

ندانستی  که بی دُرّ من چو سنگم                                   بسی بی دلبر و  بی  آب و رنگم

ربودی  روشنی  با داغ ِ ظلمت                                    سیاهی  شد در این  دریای  طلعت

بکشتی  ماهیان  را تو  ببازی                                        بکردی از گناهت  سرفرازی

بدان شوری آب از اشک ِ ماهیست                               همه رنگ ِ غمم  دریای ِ آبیست

نه  ماهی تو بُدی نه مُرغ ِ عَنقا                                     گرفتی آسمان و آب ِ  دریا

نهی  پایت  برویم  ای ستمکار                                      که با خونم کشیدی  نقش ِ دیوار

بدان روزی کنی  یاد ِ بهاران                                        بیاد ِ ماهی و آن مرغ ِ باران

گرفتم آن صدف از آب ِ دریا                                       که گریان بود از آن امروز و فردا

بشستم روی او با آب ِ دیده                                          بکردم گریه تا رفت آن سپیده

بگفتم آدمی  مَنعش  نباشد                                            به آتش  می زند  دردش  نباشد

به دل پروانه ایم در فکر ِ آتش                                      همه درد و بلا  آخر ِ راهش

چو کندم درّ  تو درّ  فریبا                                            نکردم  لحظه ای فِکرت ِ  فردا

بکندَم  نافۀ  آهو زجانش                                              سراب و ناخوشی  کردم به راهش

زدم زهر ِ تمدن  را به دنیا                                           ندیدم اشک ماهی را به دریا

گنهکارم  گناهم   آدمیّت                                               که کردم بر جهان ظلم و اذیّت

ندانستم  که دنیا  مال ِ من نیست                                      هوا و آب و گِل  اموال ِ من نیست

ببخش این آدم ِ غافل  وَ  نادان                                          که از نادانیش  گشته  پشیمان

زنم  بر دامنت عطر ِ گل  یاس                                         بجای ِ درّ ِ تو خوشۀ  الماس

بسازم  بهر ِ تو  تنگی بلوری                                          کنم  خانۀ تو  چون کوه ِ نوری

ببخش  این آدم ِ مست و گنهکار                                       که با ضلم و ستم  گشته  تبهکار

ببین هالو چه دردیست آدمیّت                                          که تنها مانده ای در این جمعیت

                                                                                        آپریل دوهزار و یک