قِصه
بشنوید این قصۀ دلدادگی از دل ِ پروانه و پروانگی
چون شدم عاشق ترازپروانه ها می توان گفتن بسی افسانه ها
در ورای ِ کوه و دشت ِ بی امان آسمان آبی افق چون ارغوان
از کران گلزار ِ گل تا بی کران نسترن با یاسمن یار ِ گران
در میان ِ آن گلستان چون نگین چشمۀ آبی در آمد از زمین
آب آن سرد و زلال و خوشگوار میزدود آن تشنه گی اززاغ وسار
در جوارش آن درختان ِ بلند شاخه های پُر بَر و گیسو کمند
در برش گلبن یکی فرش ِ گران شیون ِ زاغ و خراج ِ بلبلان
بوی باد بوی ِ شرار ِ زندگی گرمی ِ عشق و به دل پایندگی
هر پرستو در پناه ِ یار ِ خویش بلبل ِ زیبا بر ِ دلدار ِ خویش
صد هزاران جانور تا آسمان شاد و خندان عاشقان ِ بی زبان
در میان ِ بلبلان ِ پَر طلا در سحر در بازی چلچله ها
خسته بود پروانه ای بی یار و دل پَر بزد با خویش و از گلها خجل
در فِراق ِ یار ِ خود گریانه بود هر چه از یارش شنید افسانه بود
او شنید یارش چنین است و چنان آیت ِ رنگ و صِفات ِ بی بیان
تا که یابد دلبرش در باغ ِ جان شِکوه کرد از کوه و دشت و آسمان
پَر بزد پروانه در بازار ِ عشق تا بیابد عاقبت اسرار ِ عشق
چون رسید بر درگه ِ شاه ِ سَمن شاه ِ گلبن بلبل ِ نازک بدن
بر نشست بر ساحت ِ شاه ِ گلان خسته از تنهائی و داد ِ زمان
او بنالید از غم ِ و تنهائیش گریه کرد از سوز ِ آن رسوائیش
او بگفت دلدار ِ من رنگین کمان قیمت ِ لعل ِ لبش مُلک ِ کیان
من نمی دانم که معشوقم کجاست جُرعه ای از ساغرش بر ما دواست
نسترن با نسترن یارش گران بر دلم یار ِ گران شد شوکران
من بگشتم در گلستان ِ زمان آن گلستان بر دلم نامهربان
چون شنیدش گفته ها شاه ِ سمن گفت بر او یارت بدیدم در دمن
یار ِ تو زیبا تر از زیباترین چون خضاب ِ گلبن و بوی ِ برین
بال و پَر ها پرنیان تن چون بلور شوکت ِ مهتاب و گرمی هم چو هور
تو بیابی یار ِ خود در پای ِ کوه در کنار چشمه ساران پُر شکوه
تا ابد باشی هم آغوش ِ خوشی تو نمیری در خزان ِ ناخوشی
پَر بزد پروانه با باد ِ صبا سوی ِ کوه و چشمه های با صفا
چون رسید بر چشمۀ نور ِ زلال انعکاس ِ گلبنان رنگ ِ کمال
پَر بزد بر روی ِ آن آب ِ بلور خسته از تنهائی و فردای ِ دور
خسته از ناباوری دربدری خسته از یأس و غم و سوداگری
در فراز ِ چشمۀ زیبا و سرد ناگهان رویش بشد چون لاجورد
روی ِ آب دیدش یکی تصویر ِ جان آیت ِ گلبن به تن رنگین کمان
لرزش بال و پَرش دریای رنگ در میان ِ موج ِ دل در حال ِ جنگ
عاشقی گرم و سراپا آتش است صورت و تصویر ِ جانان دلکش است
عاشقی همواره در باب ِ خیال می کند جاه و جوانی را زوال
تا نشست بر ساحت ِ یار گران درس عشق آموخت آن آرام ِ جان
درس عشق درس تب و سوختنیست آن همه آلام ِ دل آموختنیست
تا گرفت یارش چنان جانش بغل آب سرد ِ چشمه شد بر او اجل
گر تو دیدی لاشۀ پروانه ای تو بخوان این قصۀ افسانه ای
تو بدان عاشق بیابد یار ِ خویش گه به وصل و گه به آن پندار ِ خویش
عاشقی راهش همه بی انتهاست گه وصال ِ عاشقان راه ِ فناست
وصلت ِ ها لو چو پروانه شبی خوش بسوزد در گلستان ِ تبی
ژانویۀ دو هزار و یک