قصۀ پروانه یا مور
هوا گرم و گل و سبزه بهشتی به مُل نام ِ صنم بر گل نوشتی
بدیدم شاپرک در محفل ِ گل که می زد بوسه ها بر فرق سنبل
به زیر ِ پای ِاو یک مور ِ دلتنگ سرا پا کوشش و ناخوانده آهنگ
بگفتا درد ِ من درد ِ غریبیست همه بوی بهار بوی ِ فریبیست
منم خسته زبار ِ ناتوانی ز ترس و سردی و نامهربانی
که من در خانه امّا گیج و مدهوش میان ِ همگِنان گشتم فراموش
همه روز و شبم در فکر دانه ست همه دنیای ِ من دنیای ِ لانه ست
بگفتا شاپرک من عاشقانه همی رقصم به گلزار ِ زمانه
که من عاشق ترین عاشق ِ تبدار زجور ِ یاسمن رنجور و بیمار
منم تشنه از آن شهد ِ گل ِ ناب همی بینم دو صد آلاله در خواب
تو ای مور ِ زبون با رأی ِ غافل چرا کردی جوانی را تو باطل
چرا خنده نکردی با شقایق شقایق دارد آن جام ِ حقایق
ببُردی دانه را بهر زمستان نخندیدی میان جمع مستان
نشستی بال و پَر با باد و باران نرقصیدی تو با گلها خرامان
بگفتا دانه کِش من بی دلیلم از این زجر زمان خوار و ذلیلم
ولی من فائزم در روز ِ سرما که چون عاشق نبودم روز ِ گرما
همه عمرم دویدم بهر ِ دانه نرقصیدم به آوای ِ زمانه
ولیکن عمر من عمری درازست سراب ِ کوشش و دریای ِ رازست
همه روزم به دنبال ِ حقیقت حقیقت آید از فکر و بصیرت
شکم با عشق ِ گل نآید به سیری جوانی بگذرد آید به پیری
که رقصیدن بهر گلبن خطا نیست ولی نوشیدن شهدش دوا نیست
بگفتا شاپرک عاشق نبودی به دیدار ِ گلان لایق نبودی
مرا جامی زنرگس می کند مست به سنبل ها دهم هر آنچه را هست
من آنم کز گلان دیوانه گشتم میان ِ بلبلان پروانه گشتم
من آنم عاشق گلهای ِ پُر ناز میان گلبنان در سوز ِ پرواز
اگر عمرم بباشد عمر ِ ناچیز و یا فصل بهارانم چو پائیز
مرا آن شهذ گل خوشتر زدانه ست نسیمی چون صبا بهتر زشانه ست
مرا با خاک و گِل کاری نباشد به گلزار ِ دلم خاری نباشد
که مُردن در بر یاران ثوابست روال ِ عاشقان در یار ِ نابست
بگفت آن دانه کِش مور ِ کهنسال که عشق آتش بزد بر مال و آمال
بگفت ای عاشق ِ نور و جوانی بزن بوسه به گل تا می توانی
زمانی خوشتر از حالا نداری بِه از حالا تو یک کالا نداری
از آن گلبن بخور شهدی دل افروز کز آن ساغر چکد آن آب ِ جانسوز
دو سه روزی دگر بال و پرت نیست شراب و سنبل و تاج ِ سرت نیست
که گر گلبن بخشکد در زمستان نبینی سنبلی در این گلستان
بگفتا شاپرک جان و جوانی فدای ِ گل نما تا می توانی
چو گل خشکد در این باغ و گلستان نیازی نیست بودن در زمستان
مراد ِ زندگی بی گل صفا نیست بجز آن شهد ِ گل ما را دوا نیست
چو بینی گلبنی افتاده در پای بدان پروانه ای گریان زفردای
مرا عمری کم است با گل نشستن نباشد لحظه ای آسوده گشتن
مرا یک روز ِ گل فصلی تماشاست مرا بوی ِ گلان هردم تقاضاست
چو مُردم پای ِ گل گریه مکن زار که من خندیدم از عشوۀ دلدار
شنیدم گفتۀ پروانه با مور هزاران قصه و نالۀ پُر شور
نمی دانم کدامین زندگانیست بر دانه دویدن یا جوانیست
که گر دانه بگیرم گل نگیرم از آن داد ِ دل ِ گلشن بمیرم
جوانی ای جوانی ای جوانی به دل پروانه شو تا می توانی
ببازی بگذران عمر و جوانی که در پیری نشاید زندگانی
مرا در بازی ِ گلها رها کن مرا پروانه ای در دل بنا کن
به دل پروانه هستم فکر ِ بازی به یک دانه نشاید سرفرازی
چه خوش هالو که گل در انتظارت دو صد آلاله و نسرین کنارت
که گر آلاله یا نسرین کُند مَست به یک سنبل دهم هر آنچه را هست
سپتامبر نود و نه