کلاغ

یکی جوجه کلاغی  در گلستان                               شنید آوای ِ بلبل  گشت حیران

شنید آوای ِ او شاد و طربناک                                 بزد بوسه بگوشش زنگ ِ پژواک

بدید زاغ ِ جوان بلبل ِ لایق                                     که از آوای ِ او شادان شقایق

شنید آن خنده و شور ِ جوانی                                   از آن بلبل ِ پیر ِ زندگانی

پرید از گلبنی بر شاخ ِ دلبر                                     که دلبر سُمبُل و شاخش صنوبر

بخواند آوای ِ گرم ِ  عاشقانه                                     از آن شیرینی و شهد ِ زمانه

بزد چَهچَه بر آن گلزار ِ جاوید                                   بخورد شهد ِ گل و مستانه خوابید

چو یک روز ِ دگر آمد بدیدار                                   بشد بلبل زشهد ِ گل خریدار

بکرد با گلبنان پروانه بازی                                     بخواند آوای عشق با سرفرازی

پرید از نسترن آن یار ِ زیبا                                     ببوسید پیکرِ  سُمبل زلیخا

نگه کرد زاغ ما بر روی ِ بلبل                                 همه رنگ ِ طلا  بر فرق ِ کاکُل

بگفت من باطنم یک مرغ  ِ تبدار                               ولی در ظاهرم چون زاغ ِ بیمار

که گر با بلبلی همخانه گردم                                     یکی مَرهَم  نهم بر روی ِ دردم

بخوانم در سحر آهنگ بلبل                                     ببوسم آن لب ِ شیرین ِ سنبل

بخندم در سرای ِ شاپرکها                                        برقصم  با عروس ِ قاصدکها

که من بلبل شدم  با رنگ ِ تاریک                              سراب ِ عاشقی روزن ِ باریک

که من  آسوده باشم در گلستان                                   که عاشق در امان باشد به بُستان

که بلبل گشتنم از بی نیازیست                                    که درد ِ عاشقان از سرفرازیست

که من عاشق به آن آوای ِ بلبل                                   همان بلبل رفیق ِ پاک ِ سمبل

شنیدم نالۀ مادر به  یک  قار                                     برون آورد مرا از خواب و پندار

بگفت ای جوجۀ تاریک و ظلمت                                که مانی تو به ظلمت تا قیامت

ترا  پندار ِ آن بلبل سراب است                                   شرا ب ِ عاشقی بر ما حرام است

ترا آن بازی ِ سنبل نشاید                                           یکی غنچه به ما رُخ نگشاید

تو ای جوجه کلاغ ِ زشت و بیمار                                که بر جادوی گل گشتی  گرفتار

نگه کن بر من و آوای ِ جانم                                       بجای ِ بلبلان  من فکر ِ  نانم

همه در جستجوی ِ آب و دانمَ                                      از آن رخسار ِ گل من در امانمَ

به مادر بوسه  زد با مهربانی                                     بگفت  جوجه کلاغ ِ  زندگانی

که من در دِل شدم بلبل ِ گلچین                                   همه پَر های ِ من  نازک و رنگین

کنم فکر ِ گل و گلشن  و آواز                                     زپَروانه بپرسم  سِّر ِ پرواز

که چون آهنگ ِ دل از دل برآید                                 گل و سبزه به صحرا رو  گشاید

مرا آسان بوَد  گلبن  پرستی                                      که چون بلبل شدی از خود گذشتی

که رنگ و روی ِ من صورت ِ ظاهر                               همه باطن ِ من  بلبل و طاهر

پَرَم روزی از این خانۀ  غمناک                                 رسَم  بر منزل ِ بلبل  طربناک

بخوانم با  گلان  آوای ِ دلکش                                    برقصم با پرستوهای ِ مهوش

دوای ِ زندگی خواب و خیالست                                 وگرنه  زندگی یکدم محالست

مرا در خواب ِ بلبل ها رها کن                                  مرا با برگ ِ گل لانه بنا  کن

صراط ِ زندگی گلبن  پرستیست                                 همه شوق ِ دل و پرتوی  هستیست

بیا هالو نظر بر گلبن انداز                                        که از گل آید آن مایۀ  پرواز

که گر با گل شوی  هر لحظه دمساز                      زبلبل می شوی هردم سرافراز

                                                                               جون ِ دو هزار