موش و گربه

در آمد زخاک  آن گل ِ یاسمن                                  زبویش در آمیخت دشت و دمن

که پروانه شد عاشق ِ زار ِ او                                  زبوی و  زرنگ و زکردار ِ او

همی بال زد دور ِ گل با صبا                                   همی بوسه زد  بر رخ ِ دلربا

بدید عاشقان را یکی موش ِ پیر                                زپروانه شد آن شکم سیر ِ سیر

که رسم زمان ظلمت و تیره گیست                            که مظلوم دل   بندۀ برده گیست

ندید آن جفا کار ِ دندان سپید                                     که عاشق نبیند  قضای ِ پلید

بخورد شاپرک را چو نقل و نبات                              زدردش بشد یاسمن کیش و مات

که خورد آن یکی شاه ِ پروانِگان                               که جام ِ گلان شد سیه جامِگان

ببازی  گذشت روز ِ دندان سپید                                 شب ِ تیره و گربۀ  دم سفید

بیامد   ببازی گرفت  موش  را                                  بخوردش  به آنی  بهین نوش را

بخورد آن یکی موش ِ پروانه کُش                             زبوی گل و شاپرک مست و خوش

که بازی بکرد با گل و قاصدک                                نه موشی  بیامد  نه یک شاپرک

که تنهائی آید  زسوز ِ درون                                     که سوزش کند  جام ِ دل سرنگون

به ناگه بدید سایه ای پُر نهیب                                   بیامد سگی  با  صدائی غریب

چنان تا که دید هیبت ِ اژدها                                      بشد راز ِ مردن بر او بَرمَلا

پس ِ هر سحر آید آن ظهر داغ                                  نه هر بلبلی  خانه  باشد  بباغ

من آنم که بر سگ شدم لقمه ای                                که چون خوردم آن موش و پروانه ای

که چون بُردی آن نرد ِ دل روز پیش                         نیاید تو طاسَت همه شیش شیش

چنین است بازی در این روزگار                           که بُردی زموشی  به سگ واگذار

به سگ شد یکی گربۀ  ما غذا                               که خورد گربه و موش و پروانه ها

همه مزۀ  گربه  بود یاسمن                                    همه عطر ِ خاک و دوای ِ چمن

به خنده گذشت شام ِ سگ تا سحر                           از آن بخت ِ نیک و قضا و قدر

گذشت روزگارش چنان روز ِ پیش                         قضا و قدر کرد دلش  ریش ریش

بشد پیر وافتاده  از جنب و جوش                           که خندان شوَد در نهایت خموش

گرفت گوشۀ عُزلت  از زندگی                               که پیری کند  عَرضه  درماندگی

گرفت راه ِ دشت از کنار ِ چمن                              نه بلبل بیامد نه زاغ و زغن

بشد خسته از راه ِ دشوار و دور                             همی باغ ِ گل شد برایش  چو گور

زمُردن نکرد گریه و ترس و باک                           بمُرد و بشد لاشه اش سنگ و خاک

بشد سنگ و خاک و دوای ِ چمن                             زخاکش  در آمد  یکی  یاسمن

که پروانه شد عاشق ِ زار ِ او                                 همی شاد و خندان زدیدار ِ او

که خوردش به آنی یکی موش ِ پیر                          که گربه بخوردش در اوصاف ِ شیر

که آمد سگی گربه را بُرد و خورد                           زدرد و زپیری  بیافتاد و مُرد

که آن لاشه اش شد سیاه و کبود                              به خاکش بشد یاسمن در سجود

چنان است آن قطرۀ آب ِ رود                                 که روزی ببارد  به بحر ِ وجود

نترس از در ِ بسته و راه ِ دور                               که هر دو بنا شد زمعمار ِ کور

زدرگاه  دل تا سرانجام ِ جام                                  دو سه قطره باشد به حُلقوم و کام

که چون مِی  نخوردی زدُور ِ شراب                        همه مستی ات را تو بینی به خواب

همه زندگی رفتن و گشتن است                                زیک در گذشتن فنا گشتن است

چو رفتی  زدر یا  گذرگاه ِ  دل                            دوباره تو بینی  سحرگاه ِ دل

که گر گربه و موش و پروانه ای                         به مانند ِ هالو  تو  دیوانه ای

                                                                         نسرین جان تولدّت مبارک

                                                                                       شانزده دسامبر نود و نه