۱۶۳
خویشتن با آه دل افروختیم
بینوا در هجر جانان سو ختیم
در پی امّید های زندگی
چشم دل دائم به فردا دوختیم
بسکه فردا آمد و امروز شد
از زمان بیم و رجا آموختیم
شکوه ها از درد و رنج روزگار
بی نهایت در درون اندوختیم
حاصل عمر و تلاش زندگی
بنگر ای هالو چه سان بفروختیم