فردا چه آید به سرَم ، من که زگل نازکترم

          در باغ گل رفتی اگر ، گل روید از خاکسترم

در هم شدم  بر هم شدم ، از خود بخود آگه شدم

          هر چه که آگه تر شدم ، دانستم از گل کمترم

فهمیدم علم کیمیا ، دانستم آن راز ِ بقا

          بی همصدای ِ با وفا ، امّا چه خالی بسترم

شاید که این الفاظ جان ، بر من بریده از میان

          هر چه نگارش می کنم ، وامانده در این دفترم

گفتی صراطم  زندگی ست ، گفتم نه آخر مُرده گیست

          گفتی که دیوانه شدی ، گفتم که دیوانه ترم

شاید که فردا پر زنم ، شاخه گلی را سر زنم

          با شاپرک همسایگی ، من که از او لایقترم

دانم که عشق است زندگی ، بالاترین پایندگی

          بالا تر از بالاترین ، از آن همی بالاترم

در خانه گمگشته منم ، مجنون و سرگشته منم 

          لیلی بیا لیلی بیا ، من که زمجنون  برترَم 

راغبترم در باغ ِ گل ، پروانه باشم یا که مُل

          آتش کجا ساقی کجا ، من که زساغر پُر ترم

رسوا شدم در راه دل ، از دلبرم هستم خجل

          آرام جان تنها بیا ، تنها تر از تنها ترم

گفتی چه شد مویت شبق ، گل روی هم طبق طبق

          پائیز جان  باد خزان ، بُرد گلبن زیبا ترم

تنها در این راه دراز ، مقصد به من دنیای راز

         مقصود من پروانگیست ، در باغ ِ گل رسواترم 

هالو سراسر در بدر ، دنبال گل بی بال و پر

          گلبن کجا بلبل کجا ، من که زاو عاشقترم

۳۰∕۱۰∕۲۰۱۳