این عشق کلامیست که وابسته به دلدار
بی یار شوَد درد و کند دل همه بیمار
در محفل عاشق همه جا صحبت ِ معشوق
گه سینه و گه گردن و گه غایت ِ رُخسار
بی عشق چه خواند به سحر بلبل ِ مستی
راهش نروَد بر گل و آن آیت ِ گلزار
پروانه چه گوید به صبا صبح ِ بهاری
یُمن ِ خبرش سبزه زند بر دل اشجار
فرهاد که باشد اگر او بی رُخ ِ شیرین
در کوه روَد او بشوَد مردک ِ عیّار
مجنون بشوَد عاقل و خسرو چو شهنشاه
آن لیلی و شیرین بشوَند هرزه و بد کار
عاشق زچه ترسد مگر از دوری معشوق
امیّد شوَد بر دل ِ او مَرهم ِ دیدار
با عشق شود نطفۀ ما کودک و بُرنا
فردا بشود عاشق و معشوقه به اجبار
این عالم ِ هستی بشود هست زمعشوق
این عشق نمائیست به هر ذرّۀ تبدار
گر پی ببری از همه اسرار ِ طبیعت
دانی که فقط عشق بوَد دفتر ِ اسرار
در عشق صفائیست که از مرحمت ِ یار
هالو بشوَد حافظ و هم سعدی و عّطار
نسرین جان توّلدت مبارک
۲۰−۱۲−۲۰۱۲