داد ِ مرا  دادیار داد  به  داور  خدا                                گفت صدایت  بلند داد  مزن  بهر ما

صحبت و فریاد  تو کم  نکند  داوری                            ما همه دانا زکل گریه و زاری چرا

گفتم که این ناخوشی ویران کن سرخوشی                      مرهَم بده عاشقی این بندۀ  بی نوا

درد ِ تنم خیره سر کرده مرا خون جگر                         شاید که درمان کنی درد تن ِ بی دوا

داور بگفت کار ما کار ِ دل و عاشقیست                        ما را نشاید خطا  آن درد و تیر و جفا

ما خالق ِ مِهر و گل  پروانه و نور و مل                       گلزار و باغ  ِ برین بر منتها  انتها

گفتم  که از ناله ام  پروانه شد در بدر                           پَر زد زگلزار ِ گل آن مهربان آشنا

دست و تنم پر زدرد گه شعله گه آب سرد                      پایم چو طوفان ِ درد بر درد ِ دل مبتلا

داور بگفت داد ِ تو  درمانده از داوری                          شاید که با بوسه ای درد ِ تو گردد شفا

هالو همه در بدر درمانده و خیره سر                          دنبال ِ مرهَم  زلب  از بلبل و گل  رجا

                                                                                        ٢⁄١۰⁄٢۰١۰