باز بگو بلبل ِ گل شهد لب ِ یار دوا چون که تو بیمار ِ گلی نشئۀ گلزار شفا
بازبگو آیت ِجان صحبت ِفردا چه خبر تا که روَد ظلمت شب شاپرک ِدل به دعا
باز هراسان نفسی آمد و فریاد کشان گفت کجا رفت سحرت بی ثمر از باد صبا
چشم نبیند به نظر درک نباشد به نگاه آینه کرد روی ِ مرا تیره تر از رنگ دغا
شوکت ِگل را تو ببو گل دو سه روزی نبوَد او که بداند عاشقی مقصد و مقصودش فنا
شاهد گلبن به سحر والۀ انوار شفق کو که نظاره گر کند مکتب و درس خود رها
باد صبا را سحری یک نفسی جانانه کن تا که چو غنچه باز کنی سّر زوجود کبریا
دِرهَم و دیناری بده تا که جوانی پُر خری آسوده تاراجش کنی این محمل ِ بی انتها
راه زمستان پیشه ام در دل بهار اندیشه ام موی سپیدم بی نوا یاد آور مهر و وفا
راه ِ تو هالو راه گل آخر همه پژمردگی امّا بهار آید دگر عطر تو گردد با صفا
٢٠٠٩⁄١١⁄١١