بگفتم در جوانی های ِ دیرین                                   هزاران بیت خوش  اشعار ِ شیرین

بگفتم از قناری ها وَ بلبل                                        هزاران شِکوه از جادوی ِ سنبل

زپند و خار و ابهام  دل انگیز                                   تسلسل  گمشده  خالق  و پائیز

بهاران را همه آلاله هفت رنگ                              ولی پائیز ِ من  زر در بر سنگ

نهایت آن طبیعت بود  زیبا                                    زر و سیمش شود روزی  توّلا

بگفتم تک درختی غرق ِ تنها                                  تنش چون کوه و بر کوه ِ تمنا

فرازش شاخ و برگ بی شماران                              به پایش تا افق در  سبزه زاران            

هزاران زائر ِ کوه و در و دشت                              غنودند زیر او در رفت و برگشت

در او پیدا به شکل دل یکی نام                                 که کند ند   بر تنش عشاق ِ گمنام

به سر آن  شاخۀ  بالاترینش                                    یکی برگه در آمد بر جبینش

سحرگاهان همه پُر بار و امیّد                                    بشد بر کوهِ ظلمت نور خورشید

کشید آن پنجه اش را بر تن نور                                دمید آن پرتو اش چون پرتوی هور

 نشست بر طاق ِ ایوان ِ چون شهنشاه                        کِشید آن شاخساران را به   درگاه                                 

شمردی یک به یک برگ ِ درختان                           میان شاخه های زیر ِ دستان

بدیدش در  قفای  شاخه ای پیر                               یکی دردانه برگی  فکر ِ نخجیر

که  آن نازک  بدن در شاخ  تقدیر                            بخورد جام ِ شرابش را به تقصیر

بشد او  بندۀ  آن  برگِ  تبدار                                      زرنگ و بوی او گشته گرفتار

که ویران شد همه آن کاخ و ایوان                            که بر عاشق فقط معشوقه درمان

که عاشق را نباشد درس ِ ادراک                             نبیند جز جمال ِ یار تریاک

هوا کم کم بزد لختی به سردی                                  بزد آن سبزی جانش به زردی

بیامد باد ِ پائیزی زهجران                                      ببرد آن نازنینش را به حِرمان

از آن بالا بلند ِ  شاخ ِ تنها                                       بدید  آن دلبرش دور از تمنا

که آن دلبر بشد پروانه در باد                                  از آن باد خزان چون  کرد  بیداد

بکرد داد و فغان  بر باد ِ پائیز                                 که کرد درد ِ زمان در سینه لبریز

نشست تنها بر آن شاخ بلاغت                                  نگه کرد بر سریر ِ دشتِ حاجت

بنالید از خزان آن درد ِ هجران                                که دانست بعد از آن آید زمستان

بیادش آمد آن برگ ِ دل افروز                                  که بر شاخ  محبّت بود دیروز

که بُرد آن باد ِ پائیزش  به یغما                                 نوید  دلخوشی  امیّد ِ فردا

رواق دیده اش شد رنگ ِ سردی                               که پائیزش بزد سردی به زردی

بر او آن باد ِ پائیزی  ستمکار                                   که بُرد معشوق و کشت امیّد ِ دیدار

نشست و گریه ها کرد از فراقش                                از آن درد و سؤال ِ بی جوابش

که عاشق را صبوری در کتاب است                          دوای عاشقان لبهای ناب است

که عشق بی  صنم دردش چو خروار                        گنهکار آن کسی گم کرده  دلدار              

بگفتا گر خزان یابد  نگارم                                     کنم پائیز ِ دل را چون بهارم

نشینم روز و شب تا باد ِ جانسوز                              بیاید برکند  این  شاخه امروز

که تا شاید بیابم یار ِ شیرین                                     شوَم بوسه بر آن رخسار ِ سیمین

بسایم آن تنم بر آن تن ِ ناز                                       که پروانه شویم هنگام  پرواز

که گر  مُردم در آغوش نگارم                                 خزان گردد خزان از رنگ ِ کارم

بشد پائیز جان غمگین زناله                                    سراسر باد ِ غم شد بر  کلاله  

از آن درد ِ دل و آه  و  نفیرم                                    بدانست  در غم ِ هجران اسیرم

بگفت ای برگۀ  خشکیده بیمار                               دوای ِ عاشقان  امیّد ِ دیدار

بیا بنشین به دامان ِ نسیمَم                                      که در پائیز ِ دل من  چون طبیبم

رسانم عاشقان را بَهر ِ دلدار                                 بَرَم  گلبرگ ِ گل خروار خروار

جدا شد برگ ما با باد ِ پائیز                               بدامان  نسیم از غصه  لبریز

جدائی  از  سرای ِ  آشنائی                                   گهی  گردد  فراسوی ِ  رهائی

رها چون گشته ای درنور ِخورشید                        سحر بر تو شوَد انوار ِ امیّد

رهائی در خزان بادش دل انگیز                           همه راز ِ خزان  الوان ِ پائیز

بشد برگه چنان پروانه در باد                                بشد  یک   در جمیع کل ِ اعداد

نگه کرد بر رواق دیده گانش                                سراسر رنگ خوش در آن خزانش

یکی رنگ طلا برگ ِ طلائی                                یکی در جمع گل سرخ و حنائی

هزاران برگه ها خشکیده امروز                            همه بودند جوان در اوج ِ دیروز

بزد پَر برگه در امواج ِ پائیز                                 بهای زندگی  یک عمر ِ ناچیز

جوانی که برفت در نوجوانی                                 کهولت پُر از آن آلام ِ  آنی

شنیدم عاشقی درسش صبوریست                           روال ِ عاشقان هجران و دوریست

که گر دوری و از یارت پریشان                            همان بهتر خزان باشی به دوران

گهی یاد صنم در کوی ِ افکار                                 زند مَرهَم  به درد ِ فرقت ِ یار

ولی تا کی پَری در کوی ِ پندار                              که تا شاید ببینی روی ِ دلدار

بشد برگه چنان یک نقطه پیدا                                 در آن بام ِ سپهر پُر تمنا

گهی مَست از صبا فارغ بدنبال                              بسوی گمشده برگ ِ سبکبال

بشد راحل بسوی دشت ِ پائیز                                 همه برگ و گلان با هم گلاویز

سراسر دشت ِ گل پُر برگ ِ اشجار                         از آن رنگین کمان گل گشت بیمار

بدید آن برگ ِ ما معشوق ِ دلبند                              نشسته پای ِ گل   پای در بند

همه دردش خزان آن باد ِ جانسوز                           که سوزاند خانه و کاشانه دیروز

فغان  داد از هوا ای نازنینم                                  توئی خورشید و من تیره زمینم

بدنبالت  بُدم  در کوی ِ مَستی                                 صراط ِ عاشقی یکتا پرستی

بیا با هم رویم در کوی ِ مهتاب                              هم آغوش ِ سحر همراه و هم خواب

که گر مُردی در آغوش ِ نگارت                             نباشد  مُردنت  آلام ِ  جانت 

شنید آن برگ ِ زیبا آن ترانه                                   بشد چون شاپرک  پَر زد زخانه

که گر پائیز ِ تو فصل خزان است                             صبا بر تو گهی باد ِ وزان است

بشد او هم چنان پروانه در باد                                  شدند  دو  در جمیع کل ِ اعداد

رسیدند در سحر با باد ِ پائیز                                    خزان از رنگ ِ آنان شد دل انگیز

چو دیدند یک دگر بوسه خریدار                               که آسان باشد آن هدیه زدلدار

بمالیدند لبان را بر لب ِ هم                                       که بیماران ِ دل را بوسه  مَرهَم

همه دشت و دمن شادان زدیدار                                خزان پُر شد از آن عشاق ِ بیمار

که گر تو برگه ای  دنبال ِ یارت                               همه پائیز ِ تو  گردد بهارت

چرا هالو تو زیبا شد خزانت                                   دلیلش  برگه ات هست در کنارت

                                                                          آگوست دوهزار و هشت