چون پیر  شدی هالو بیهوده چه می گوئی                  در ساغر مِی  پیدا روی که تو می جوئی

در کوی نظر بازان ناظر به چه منظوری                 گم گشته  سراسیمه حیران تو بهر  سوئی

از آینه  می پرسی  احوال  جوانی  ها                      پا سخ که جوانی را دادی تو بَها   موئی

سرخوش به سحربا تو نرگس زچه میگوید                در باغ فضیلت ها  پُر مایه و خوش بوئی

دردِ دل و این دلبر هر دو چه  مکافاتی                    شاید که  لبی  آید  بوسد  لبِ  دلجوئی

گم  گشته به دنبال  نادیده  صَنم تا  کِی                     با  چشم دلت  بنگر بر  برزن  و هر کوئی

در باغ  گلان دانه از خاکِ که می روید                   خاکت  بشَود  جوهر بر  گردن مهروئی

هالو تو اگر  پیری  کِتمان  نکند بلبل                       جنجال  برانگیزد  با  نَفخۀ   نیکوئی

                                                                           فوریۀ  دو هزار و هفت