عاشقان را نظری جز رَه ِ دلدار که نیست                  راه دلدار جدا از رَهِ گلزار که نیست

بلبلان را به طوافِ گل نرگس عاشقیست                   ورنه هربتخانه ای دردل اشجار که نیست

خانه درهرکوی و برزن ساحتش مینوسرشت             یک وجب ازخاکِ گل دربر ِاقمارکه نیست

گل که باشد آشیان ِشهدِ شیرین چون شراب               بر لبِ پروانه ها  خانۀ  خمّار  که نیست

جام ِ نرگس پُر شوَد با نم نم ِ دلدادگی                    هرکه خورد از مَجمَرش عاقل وهشیارکه نیست

تا که پروانه بسوزد زلبِ شعلۀ شمع                      نقش ِ عاشق پیشه گی نقش ِ بدیوار که نیست

عاشقان را چه نصیحت که زفردای ِوجود               هر که دارد خبری آگه و بیدار که نیست

در بهاران غنچه راه ِ گل طریقت می کند                او بداند در خزان  بلبل ِ بیمار که نیست 

راه ِ دل را گر تو دانی مقصدش بر ما بگو              راه ِ ما را اتنها  کوچه و بازار که نیست

چون تو رفتی در گلستان تا ببوئی روی ِگل             خوش رسان احوال ِما نشئۀ دیدار که نیست

با تو ای هالو که  پروانه  زَنَد  بادۀ  مِی                  مَستی آموز که  مِی در خُم عَطار که نیست

                                                                               فوریۀ دو هزار و چهار