به سفر می روم ای دوست چه دارم خبری              که از این منزل جانم نگرفتم ثمری

من ندیدم به سحر رنگ گلان در خم نور                عَجبا از تن باطل که ندارد  بصری

برگه خشکِ گلم  بین که در امواج نسیم                  منتظر تا که بجویم زصبایت نظری

شوق  دیدار تو دارم  صنما  قبلۀ  نور                    که در این بی هنرستان تو سراپا هنری

من در این ظلمت شب تیره سحابِ فلکم                  به سرایت که رسم در افقم چون سحری

سردی جان به تنم آتش جانان به امید                     به دلم  گرمی و بر خرمن جانم  شرری

من که از خانه و کاشانۀ خود خسته شدم                به سفر گر که رَوَم  در سفرَم همسفری

به غلط  آمده ام در طلبِ  باغ  بهشت                    جز کنار تو نشد فاش  بهشتِ  دگری

از بَر دور زمان تا به سرانجام وصال                   پَر کِشم از قفس جان بزنم  بال و پَری

به سفر توشۀ راهی به گلان شوق صبا                  به شبِ  تار دلم  نور و جمال  قمری

پَر پروانۀ  من سوخت زمهجوری خویش               ذرّه ای خاک  نبینی  که بجوئی  اثری

به تکاپوی تو در زورق و این بحر مهیب               به اُمیدی که زطوفان  بنمائی گذری

خسته از بود و نبودم  در سَرای مُرده گی              تا بیابم زندگانی  زندگان  را رهبری

ذوق امیّد تو باشد در سفر همراهِ عشق                  در سرای کوی مستان هم دلان را ساغری

با همه ترس و پریشانیۀ این باغ وجود                  شوکتِ انوّر و در ظلمتِ جانم اخگری

خار و خاشاک که پُر گشته در این  باغ دلم                در ورای باغ  من  تا  کبریا  صنوبری 

در کویر جان به هالو خار تو عنبر نشان              تا رسم بر گلشنت  بر بلبل ما دلبری

                                                                     آگوست دو هزار و یک