بپرسیدم زاستادی زمانی چه آید بر من و دنیای ِ فانی
بخندید و بگفت در این سؤآلت سراسر ابلهی بینم به کارت
که نادانی نداری فهم و ادراک نمی دانی که چون مُردی شوی خاک
ندانی تو که دنیا پوچ و خالیست زمان تا آخرت چون رود ِجاریست
شوی خاک و بَرَد بادت به یغما به صحرای ِ عَدَن یا قعر دریا
توئی یک طُرفه خاک ِپُر تمنا شهابی در شب ِ تاریک ِ یلدا
که چون رفتی زخان ِ روشنائی همه ظلمت شوَد نور ِ نهائی
بپرسیدم تو دانی قطرۀ آب چگونه می خلد در روی ِ مُرداب
که هر قطره زمانی آمد از ابر به دریای ِ زمان پیچیده در جبر
بشد موج و بشد گه خواب ماهی گهی با نور و گه مست از سیاهی
ببازی چون گذشت عمرش به پیری بشد تبخیر و پَر زد از اسیری
که چون پَر زد زبار ِ زندگانی بِشد رنگ ِ نسیم ِ آسمانی
زمانی چون گذشت بر او زاقبال بشد ابر و ببارید آن سبکبال
بشد آب روان در چشمه ساران به گلها شبنم و گه رود و باران
که چون خشکیده شد گل در گلستان نوید ِ زندگی آرد بهاران
که این حلقه سراسر زندگانیست شکوه ِ خلقت و راز نهانیست
که ما چون قطره آبیم غرق ِ گرداب زمانی پَر زنیم از بند ِ مُرداب
برقصیم با همه انوار ِ جانان سرای عاشقی نورش فراوان
که چون چندی گذشت بر ما ببازی بباریم در بهار ِ دلنوازی
بخندید و بگفت استاد ِ دانا که فردا را نداند کس به دنیا
تو که دانی سراسر قصۀ آب نمی دانم که بیداری و یا خواب
هزاران عالِم ِ درس ِ طریقت بمُردند و ندیدند روز وصلت
تو یک هالو زکوی بی نشانی شدی آگه زاسرار ِ نهانی
برو کمتر بزن لب را به جامی نه حافظ ماند و نه عطار و جامی
بگفتم چشم دل باید که دیدن به عُمق اندرون باید رسیدن
تو بینی در سحر رنگ ِ طلائی به من باشد سرای ِ آشنائی
به تو پروانگی الوان زیباست به من حّلال ِ هر سِر ومعماست
که پروانه بداند راه ِ فردا همی در باغ ِ گل غرق ِ تمنا
بشد زائیده چون یک کِرم ِ بیمار میان ِ خاک و گِل عُمری گرفتار
جوانی رفت و بر او درد ِ پیری که بعد از آن همه گور و اسیری
بِمُرد در گور ابریشم به ناچار که تا آمد زمان ِ شوق ِ دیدار
زپس چون در شکست آن غالب ِتن بشد پروانه بر گلهای بَرزن
دگردیسی بر او درس ِ نهایت شرار ِ آرزو کل ِ حکایت
که ما در خاک و گِل دنبال ِ نانیم نخورده شهد ِ گل محوِ زمانیم
بمانیم در قفس این غالب ِ تن به زندان ِ زمین و گور ِ آهن
اگر روزی دهیم این جامه بر باد به باغ ِ گل کند پروانه بیداد
بگفت استاد ِ من پروانه در باغ گهی باشد خوراک ِ آن سیه زاغ
تو از باغ ِ گل و دنیای مستی چگونه حل کنی این راز ِ هستی
بگفتم دیده بگشا بهر ِ دیدن ندای ِ بی صدا باید شنیدن
که در باغ ِ گلان بلبل نظر باز میان ِ عاشقان پروانه پرواز
دو صد بلبل همه راضی بسازش میان ِ باغ ِ گل غرق ِ نیایش
بدانند آن همه در خانه مستیست گنه در ذات ِ آنان گل پرستیست
که گلبن ها شدند از دانه آغاز به خاکش چون کنی گلبن شوَد باز
که ما چون دانه ایم در گور ِ خاکی زمانی گل شویم بی ترس و باکی
که گل گوید همه با عطر و نازش همه پروانه داند سِرّ و رازش
من و پروانه در کوی ِ گلستان شدیم آگه به فردای ِ زمستان
که چون سرما بشد طوفان به جانت بهاران عطر ِ گل شوق ِ روانت
نگاهی کرد بمن آن مرد ِ دانا سراسر حیرتش در چهره پیدا
بگفت از گل همه پروانه راضیست ولیکن بودنش بر ما مجازیست
که عطر ِ گلبنان آمال ِ بلبل دوای شاپرک آغوش ِ سنبل
مرا آن صوت ِ بلبل شاد و زیباست ولیکن فاقدِ اسرار فرداست
تو حالا با سحر یا گلبن ِ ناب و یا با شاپرک یا قطرۀ آب
کنی رسوا همه اسرار ِ فردا سَریر ِ عافیت حّل معما
چنان گشتی که با گل در سحرگاه زنی ساغر به ساغر گاه و بیگاه
دریغ از آن همه شرب ِ شرابت که مستی بارد از آن باغ و راغت
برو رندی مکن در کوی ِ مستی همه ناگفته باشد درس هستی
بگفتم ای سراپا عقل و دانش نوید زندگی قطب ِ نیایش
بیادت آورم در کوی ی دیروز جوانی بود و حسرتهای امروز
زمانی قبل از آن در نونهالی شدی بازیگر صحن خیالی
که پیش از آن بُدی در بطن ِ مادر شرار ِ زندگی افسون ِ دلبر
شدی بر مادرت احکام دنیا نوید ِ زندگی رنگ ِ توّلا
ولی قبل از همه در باب ِ آغاز تو بودی یاخته ای مست و سرافراز
میان ِ همگنان با شور و مستی زدی ساغر به ساغر شوق ِ هستی
ببازی می گذشت بر تو شب و روز سحر آن بسترت چون شعله پُر سوز
به ظاهر چون یکی دردانه ماهی میان ِ آب و تشنه بهر ِ ساغی
همه عمرت گذشت در فکر ِ دیدار سرای عاشقی گردی گرفتار
جوان بودی در آن ایام ِ یاخته هزاران عاشقی دلهای ِ باخته
که چون رفت آن جوانی و جهالت بپرسیدی زاستادان سؤالت
جواب آمد همه دنبال ِ جانان بسان ِ بلبلان فصل ِ بهاران
گذشتی از فضای ِ تنگ و تاریک بدنبال ِ صنم در کوی ِ باریک
رسیدی بر صنم آن تخمک ِ ناب میان ِ مرکبی در قرص مهتاب
بدانستی که منزل بر تو آن است سرای ِ زندگی جوی ِ روان است
که چون رفتی زدر آید پدیدار هزاران درگه و امیّد دیدار
تو دانی عمر جاویدان محال است شرنگ ِ زندگی مزه کمال است
که چون مردی تو در آن تخمک ِ ناب زیک نطفه شدی انوار ِ مهتاب
مرا باور به یک راه نهائیست میان ِ باغ ِ گل گل آشنائیست
که ما چون راحلی گم کرده مَحمل میان ِ باغ ِ گل دنبال ِ منزل
زیک در می رویم دنبال ِ جانان زدانه می شویم فصل بهاران
که من چون شبنمی بر گلبن ِ یاس زمانی می شوَم دریای ِ الماس
جواب ِ زندگی آخر کمالات به پایان حل شوَد کل ِ سؤالات
بشد استاد ِ من در سینه خاموش بکرد آن خنده های ِ خود فراموش
به پا شد از بَرَم سر در گریبان به سوی ِ باغ ِ گل از بهر ِ درمان
شنیدم یک سحر گفتش بباران که هالو داند آن سِّر بهاران
ژانویۀ دوهزار و پنج