من که در منزل غم فکرَتِ کاشانه کنم همه شب تا به سحر بازی ِ پروانه کنم
به لبِ سرخ ِ شقایق بزنم بوسۀ ناب سخن از سنبل و هر بلبل ِ دیوانه کنم
بِچشَم نور ِ تو در زمزمۀ چشمۀ آب لطفِ آن گرمی ِ تو در مِی ِ میخانه کنم
پَرزنَم درباغ ِهستی حل شوَم درجام می شهدِ شیرین ِ تو را ساغر و پیمانه کنم
ببرَم گل به گلستان به طبَق در شب و روز خشکی ِ باغ ِ دلم زینتِ ویرانه کنم
دردِ دیرینۀ من غایتِ وصل است و فِراق در دیار ِ آشنا دنبال ِ بیگانه کنم
این دوای دردِ هالو مَرهَمش روزِ وصال تا ببینم روی ِ تو باور به افسانه کنم
اکتبر دو هزار و دو